مفهوم پایداری

پایداری، به معنای تداوم در امری همچون فعالیت و ایجاد موازنه­ی پویا  میان عوامل موثر فراوان نظیر عوامل طبیعی، اجتماعی، اقتصادی مورد نیاز نوع بشر می­باشد.

پایداری به عنوان وجه وصفی توسعه ، وضعیتی است که در آن ؛ مطلوب بودن و امکانات موجود در طول زمان کاهش پیدا نمی­ کند و از کلمه Sus ) Sustenere، یعنی از پایین و Tenere یعنی نگهداشتن ) به معنای زنده نگهداشتن یا نگهداشتن گرفته شده است که بر ،حمایت یا دوام بلند مدت دلالت می­ کند.

پایداری در معنای وسیع خود به توانا یی جامعه، اکوسیستم یا هرسیستم جاری برای تداوم کارکرد در آینده نامحدود اطلاق می شود، بدون اینکه به طور اجبار در نتیجه تحلیل رفتن منابعی که سیستم به آن وابسته است یا به دلیل تحمیل بار بیش از حد روی آنها، به ضعف کشیده شودGold, 1996: 1) (.

از طرف دیگر توانایی سیستم برای استقامت و پایایی به گونه ای اجتناب ناپذیر وابسته به موفقیتی است که سیستم در ایجاد ارتباط با محیط بیرو نی کسب می­کند؛ به عبارت دیگر پایداری سیستم به طور کامل وابسته به قابلیت سیستم برای سازگاری و انطباق ، تغییر و تحول و پاسخگو یی به محیط است و از آنجا که محیط به نوبه خود همواره در حال تغییر است ، این فر ایند سازگاری و انطباق سیستم باید یک فر ایند پویا و حساس باشد ( کهن گ، ۱۳۷۶: ۱۹۸) . بنابراین :

در واقع پایداری در عمل موازنه ای بین ضرورت­های زیست محیطی و نیازهای توسعه است و از دو طریق محقق می شود: کاهش فشارها و افزایش ظرفیتهای موجود ( نصیری، ۱۳۷۹: ۱۱۴)

بنابراین شرایط اصلی پایداری عبارتند از :

۱٫ سیستم­ها باید با شرایط محلی و زیست محیطی سازگار باشند؛

۲٫ سیستم­ها باید با نیازهای آتی و اهداف مورد نظر قابلیت سازگاری داشته باشند؛

۳٫ سیستم­ها باید نسبت به تغییرات، انطباق پذیری کافی داشته باشند و در صورت تخریب سیستم در اثر وقوع حوادث ناخواسته با صرف کمترین هزینه ترمیم شوند؛

۴٫ گسترش سیستم­ها نباید باعث وارد آوردن آسیب به سیستمهای حافظ زندگی انسان مانند آب و هوا ، خاک و سیستمهای بیولوژیکی شود.