برنامه ریزی شهری در کشور چین

در سال ۱۹۸۴ سازمان ملل، گروهی مستقل از ۲۲ نفر از کشورهای عضو اعم از کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه را گرد هم آورد تا خط مشی زیست محیطی دراز مدت جامعه بین الملل را روشن سازند.

در سال ۱۹۸۷ ،کمیسیون بین الملل محیط زیست وتوسعه (WCED) که به کمیسیون “برانت لنر” نیز مشهور است، خواستار مساعی عمومی و روش های جدید در کلیه سطوح گردید. مفاهیم همکاری جهانی و اقدامات حمایتی متقابل بین کشورها در کلیه سطوح و مراحل توسعه اقتصادی در گزارشی با عنوان “آینده مشترک ما” منتشر گردید.

گرچه کمیسیون بین المللی محیط زیست و توسعه، اولین گروهی نبود که واژه توسعه پایدار را به کار برد، اما شاید آن ها راهگشاترین مفهوم و تعریف قابل استفاد ه را در سطح گسترده ارائه نمودند.

این تعریف مورد قبول اکثر مجامع و سازمان ها قرار گرفته است. مدیران شهری در کشور چین نیز تا حدود زیادی از این قاعده طبعیت می کنند. عناصر کلیدی برنامه ریزی شهری بر مبنای توسعه پایدار در کشور چین، عبارتند از کارآیی اقتصادی در استفاده از منابع توسعه که شامل کالا و خدمات برگرفته شده از منابع طبیعی است.

عدالت اجتماعی در توزیع منافع و هزینه های توسعه با توجه ویژه به گروه های کم درآمد و جلوگیری از خطرات طبیعی که توسعه آینده را تهدید یا متوقف خواهد کرد در دنیای امروز برای اینکه یک شهر بتواند از نظر اقتصادی کارآیی داشته باشد بایستی در فضای رقابتی جهانی فعالیت نماید، این بدین معنی است که شهر باید در شبکه های جریانات مالی و منابع انسانی جهانی حضوری فعال داشته باشد.

میزان فعالیت شهر در شبکه جریانات جهانی، پیوند شهر را به دهکده جهانی نشان می دهد. در مقابل، کاهش کیفیت محیط زیست و مشخصات زندگی اجتماعی نیز بر کارایی اقتصادی و بر کیفیت زندگی شهروندان، تأثیر منفی خواهد داشت.

مسائل اصلی که توسط مدیران شهری مورد بررسی قرار گرفته اند عبارتند از: جمعیت و توسعه، امنیت غذایی، انرژی، صنعت و چالش های شهری. علاوه بر این بایستی سیستمی جامع طراحی شود تا بتواند، مشارکت موثر شهروندان در فرآیند تصمیم گیری را تضمین کند و با حفظ مبانی بوم شناسی و الگوهای پایدار، توسعه پایدار را رقم زند.