طراحی شهری و قوانین پیش رو

طراحی شهری به طرز ظریفی با دولت در هم آمیخته است. بقدری که بسیاری از معماران و طراحان تلاش می کنند تا ماانع قوانین و نظام نامه ها و سیاستهای تجویزی و تحمیلی دولت که ساختار و توسعه منظر شهری را هدایت می کنند، شوند، آنها بیشتر در شهرها نظیر نیویورک نقش شکل دهی دارند .

از هر مهندس معماری که در نیویورک کار می کند سوال کنید احتمالا در مورد سختی ها و مشکلات کاغذبازی و کارکردن با قوانین منسوخ و نظام نامه های محدود کننده ساختمانی، صحبت خواهند کرد.
در بخش رادیوی سراسری ملی، لئونارد لوبیت، مصاحبه ای با منتقد معماری مجله نیویورک، جاستین داویدسون پیرامون تاثیر سیاستهای طراحی ” مایر مایکل بلومبرگ” بر توسعه شهری نیویورک دارد.

جاستین داویدسون، سخن خود را با اشاره به این که برنامه دولت برای سال ۲۰۳۰ در شکل گیری توسعه زیرساخت ها و حمل و نقل در پنج سال اخیر بسیار موثر بوده است، آغاز می کند. مسیرهای حمل و نقل با مسیرهای دوچرخه سواری تعریف شده اند. مسیرهای دوچرخه سواری و فضای سبز میان مسیر، در میان فضاهای با ترافیک بالا قرار می گیرند در حالی که همچنان کار انتقال به فضاهای پرجمعیت ادامه دارد. این طرح مناسب بیش از یک میلیون شهروند نیویورک می باشد.

مکالمه به سمت حفاظت از ویژگی محله و همسایگی سوق داده می شود که منظور از آن ، ابتکار عمل مطرح شده در طراحی و منطقه بندی است که نوع مشخصی از رشد را ترویج می دهد.

مرکز بارکلیز در بروکلین و شراکای آن با موسسه اقیانوس اطلس، موضوع داغ بحث چند سال پیش بوده است. داویدسون در مورد تمایز بین حفاظت از ساختمان ها و حفاظت از ویژگی ها و مفهوم آن در زندگی محلات نظیر کلینتون هیل Clinton hill در بروکلین و یا روستای گرینویچ در منهتن، جایی که میراث معماری حفظ می شود اما رشد و تغییر جمعیت در جریان است، صحبت می کند.

ترجمه: نعیمه خوانساری