حکومت محلی در کشور کانادا

حکومتهای محلی در کانادا
براساس قانون اساسی کانادا، عدم تراکم جای خود را به عدم تمرکز یا تمرکززدایی اداری داده است. در تراکم زدایی، اختیارات اجرایی و اداری میان اندامهای حکومت مرکزی و مأموران و دستگاههای محلی تقسیم می شود. به عبارتی دیگر، حکومت مرکزی، بخشی از اختیارات خود را به کارکنان محلی و سازمانهای مربوط به واحدهای اداری تفویض می کند. بنابراین، هر اقدامی از سوی متصدیان امور محلی، طبق خط مشی سازمانهای حکومت مرکزی است. عاملان اجرایی و کارکنان مختلف، عوامل انتقال قدرت از مرکز به سطح پایین ترند و به طور مستقل نمی توانند تصمیم بگیرند. محل صدور قواعد و فرامین، حکومت مرکزی است، اما به جای اینکه اجرای این قواعد نیز توسط مرکز انجام گیرد به محل منتقل می شود. در تمرکززدایی، از سوی قانونگذار مرکزی به نهادهای محلی (شوراها، شهرداریها، سازمانهای غیردولتی و …) اختیارات ویژه ای داده می شود تا اختیار تصمیم گیریهای اداری در محل را داشته باشند و بتوانند خود، و یا به وسیله عوامل اجرایی خود (مثلاً شهرداریها به عنوان حکومتهای محلی)، آن را اجرا کنند.
بر این اساس در کشور کانادا، انواع ارگانهای تصمیم گیری و مراکز ویژه در سطح مرکزی و محلی وجود دارد. این سطوح شامل مجالس ایالتی، شوراها، حکومت محلی و ادارات دولتی است که در حدود اختیارات قانونی خود به برنامه ریزی و اجرای آن می پردازند. از لحاظ اجرایی، در این کشور سه سطح اجرایی یعنی: محلی، منطقه ای و مرکزی وجود دارد که میان سطح محلی و مرکزی هیچ گونه ارتباط و یا نظارت مستقیمی وجود ندارد و حلقه واسط آنها را سطح تصمیم گیری منطقه ای تشکیل می دهد. مناطق در کانادا بخشی از کشورند که دارای خصوصیات مشترک تاریخی، جغرافیایی، اقتصادی، قومی، نژادی و فرهنگی هستند که ممکن است چندین شهرستان و حتی استان را شامل شوند.
در این کشور، شهردار منتخب شورا بوده و شوراها به عنوان پارلمانی محلی، و شهرداری به عنوان حکومت محلی، در حدود اختیارات قانونی خود مستقلاً عمل می کنند و هیچ نظارتی از سوی حکومت مرکزی بر اعمال آنها وجودندارد. در سطح محلی، ارتباط تنگاتنگی میان مردم، شوراها و شهرداری (حوزه های ستادی و صفی) وجود دارد. حکومت محلی در کانادا تجلی گاه مشارکت مستقیم شهروندان در تصمیم گیری است.