اصول پایه تمرکز حمل و نقل محلی بر عابران پیاده

۱- چشم انداز
شهردار لندن: “لندن یک شهر بزرگ برای پیاده روی است. چشم انداز من تبدیل آن به یکی از پیاده مدارترین شهرهای جهان تا سال ۲۰۱۵ می باشد.”

۲- دربرگیری
بدترین برنامه های حمل و نقل محلی، آنهایی هستند که به شدت فنی، نفوذناپذیر، راکد و غیرمهیج بوده و مهم ترین افراد -کاربران- را در فرآیند سهیم نکرده اند.

۳- تمرکز بر دسترسی بجای جابجایی
سفر میتواند تبدیل به یک عادت شود و دسترسی کلید درمان است. باید درباره جلوگیری کردن مردم از جابجایی فقط به منظور جابجایی و تمرکز بیشتر بر دسترسی، تفکر اساسی گردد.

۴- ارزیابی پیاده روی بعنوان شکلی از حمل و نقل
پیاده روی بعنوان گونه ای از حمل و نقل، مستقل است اما اشکال دیگر همچون حمل و نقل عمومی بر پیاده روی تکیه دارند.

۵- توجه به کیفیت مسیرهای پیاده
بهسازی فیزیکی مسیرها و کفسازی آنها و آرام سازی ترافیک باید مد نظر قرار گیرد.

۶- لزوم ارتباط با مراکز سلامتی
ما در حال استفاده بیشتر از اتومبیل هایمان هستیم و از آنچه احتمالاً تا این زمان بعنوان یک انسان بصورت پیاده حرکت کرده ایم، کمتر راه می رویم. بنابراین امروزه، برقراری ارتباط با مراکز سلامتی برای طراحی برنامه حمل و نقل محلی الزامی است.

۷- برقراری ارزش برابر بین پروژه های کوچک و بزرگ
اگر پروژه های کوچک و نه بسیار گران بخوبی اجرا شوند می توانند تفاوت عظیمی را بوجود آورند.

۸- لزوم وجود نتیجه نه اقدامات
نتیجه مورد انتظار از برنامه حمل و نقل، وجود مردمان بیشتر در خیابان هاست. هنوز حکومت های محلی زیادی مقدار حضور مردم در خیابانها را اندازه گیری نکرده اند. آنها اتومبیل ها و ماشین های باری را برآورد می کنند اما مردم را نه.

۹- توجه به کیفیت
دربرگیری تمامی موارد فوق در برنامه حمل و نقل بسیار خوب است اما باید آنچه قصد انجام آن وجود دارد به دقت مد نظر قرار گیرد تا اطمینان حاصل شود که کیفیت در آنجا وجود دارد.

۱۰- عدم انحصار برنامه حمل و نقل محلی به مهندسان
اگر مالکیت معارض در برابر مهندسان ترافیکی قرار گیرد، ارتباطاتی که مورد نیاز هستند بوجود نخواهند آمد. باید گفتگویی با بخشهای دیگر حکومت های محلی و بدنه های عمومی دیگر بصورت محلی وجود داشته باشد تا اطمینان حاصل گردد که بخش بسیار کوچک و نه تمامی برنامه حمل و نقل محلی در گرو دیگران است.

دکتر خشایار کاشانی جو