مترو دهلی‌نو

مترو دهلی‌نو یکی از درآمدزاترین متروهای جهان، روزانه ۸۵۰هزار نفر را جا‌به‌جا می‌کند.

مترو دهلی‌نو – پایتخت هند- دارای ۳ خط و ۶۸ ایستگاه است که روزانه ۸۵۰هزار نفر را جا‌به‌جا می‌کند. دهلی دارای۷۶٫۷ کیلومتر خط مترو است.

مترو دهلی بعد از کلکته سریع‌ترین سیستم انتقال در هند و ترکیبی از خطوط مختلف است.

مترو دهلی به دلیل اقدامات زیست محیطی جوایز زیادی از سازمان‌های مختلف از جمله سازمان ملل، رینا و ایزو دریافت کرده است و در واقع اولین مترو دارای ایزو ۱۴۰۰۱ است.

در سال ۲۰۰۷ مترو دهلی یکی از پنج سیستم‌ متروهای درآمدزا در جهان بود. در سال مالی ۲۰۰۸ یک صد میلیون دلار درآمد و قبل از پرداخت مالیات ۳٫۹۸ میلیون دلار سود داشت.

فاز اول عملیات احداث مترو در ۲۴ دسامبر ۲۰۰۲ افتتاح شد.

مترو دهلی اولین بار در سال ۱۹۶۰ در طرح مستر دهلی مطرح و مراحل قانونی آن در قرارداد شرکت مترو در سال ۱۹۷۸ عنوان شد. تصمیم واقعی ساخت مترو مارس ۱۹۹۵ بود. بعد از پشت سر گذاشتن مشکلات قبلی احداث مترو کلکته که به دلایل مختلف سیاسی، فنی و بوروکراسی ۱۲ بار به تاخیر افتاده بود، این بار شرکت مترو با‌جدیت و اختیار کامل با بکار‌گیری نیروی انسانی، برگزاری مناقصات و کنترل بودجه کار خود را آغاز کرد.

عملیات فیزیکی اول اکتبر ۱۹۹۸ آغاز شد. صرف‌نظر از برخی اختلاف‌نظر‌های فنی، کار پیشرفت داشت به طوری که ۲۴ دسامبر ۲۰۰۲ فاز اول افتتاح و با سه سال تاخیر به دلیل کمبود بودجه در دسامبر ۲۰۰۵ تکمیل شد.

فاز ۱ شبکه، به طول ۶۵٫۱۱ کیلومتر (۱۳٫۰۱ کیلومتر زیر‌زمین و ۵۲٫۱۰ کیلومتر روی زمین) است.

فاز ۲، به طول ۱۲۸ کیلومتر، ۷۹ ایستگاه و %۳۷ پیشرفت فیزیکی تا سال ۲۰۱۰ به بهره‌برداری کامل می‌رسد. هم اینک بخشی از آن در حال کار است.

فاز ۳، به طول ۱۱۲ کیلومتر تا سال‌۲۰۱۵ و فاز ۴ به طول ۱۰۸٫۵ کیلومتر تا سال‌۲۰۲۰ به بهره‌برداری خواهند رسید.

با گسترش شهرها شبکه مترو نیز گسترش خواهد یافت و در مجموع ۴۱۳ کیلومتر طول خط‌های مترو دهلی طی سال‌های آتی خواهد بود.

دهلی دارای۷۰ قطار در ۳ خط و هر قطار شامل ۴ واگن سبک از جنس استیل است و ظرفیت ۲۴۰ مسافر نشسته و ۴۰۰ مسافر ایستاده را دارد.

قطارها از ساعت ۶ بامداد تا ۲۳ هر ۴:۳۰ – ۳ دقیقه یک بار تردد می‌کنند. سیستم تهویه و درجه حرارت واگن‌ها بین ۲۲-۲۰ درجه سانتی‌گراد است. سرعت قطار کمتر از ۸۰ کیلومتر در ساعت و زمان ایستادن در هر ایستگاه ۲۰ ثانیه است.

تمام ایستگاه‌های مترو به طور دائم با بیش از ۱۲۰۰ دوربین مدار بسته کنترل می‌شوند. پلیس مترو جهت رعایت قوانین در تمام ایستگاه‌ها حضور دارد. مترو دهلی همچنین جزو معدود متروهای دنیاست که دارای ماموران مترو با لباس‌های مخصوص است. تلفن‌های داخلی به منظور ارتباط فوری میان مسافران و راننده در هر قطار تعبیه شده است.

هر گونه خوردن، نوشیدن، کشیدن سیگار و جویدن آدامس داخل واگن‌ها ممنوع است. سیستم اعلام خودکار هر ایستگاه به دو زبان هندی و انگلیسی است.

در دهلی امکان خرید بلیت از سه طریق امکان‌پذیر است:

• کارت هوشمند: که اعتبار آن از آخرین تاریخ استفاده یک سال است. قیمت آن ۵۰ تا ۸۰۰ روپیه و شامل %۱۰ تخفیف است. برای خرید کارت جدید ۵۰ روپیه باید هزینه کرد. این کارت برای تردد مداوم مناسب است.

• rfid: تنها برای یک بار سفر و در همان روز خرید اعتبار دارد و قیمت آن بسته به مسافت طی شده ۶ تا ۲۲ روپیه است. (تأمین امنیت در قرن بیست ‌و یکم rfid)

• توریست کارت: با این کارت‌ها می‌توان به صورت نامحدود از مترو در یک مقطع زمانی کوتاه استفاده کرد. توریست کارت‌ها یک روزه و ۳ روزه هستند و قیمت آن‌ها به ترتیب ۷۰ و ۲۰۰ روپیه است.

شاید برایتان جالب باشد که بحث مترو در هند جدی است و در سال ۲۰۰۳ کتابی هم در این مورد به چاپ رسید.