مترو نیویورک

۲۴ ساعته و ۳۶۵ روزه بودن از ویژگی‌های منحصر مترو نیویورک است که آن را به شلوغ‌ترین سیستم‌های مترو در جهان تبدیل کرده است.

مترو نیویورک پایتخت آمریکا با ۴۶۸ ایستگاه یکی از قدیمی‌ترین، گران‌قیمت‌ترین و طولانی‌ترین متروهای دنیاست.

در سال ۲۰۰۸ مترو نیویورک ۱٫۶۲۳ میلیارد مسافر را جا‌به‌جا کرد. یعنی به تفکیک روز، شنبه‌ها ۲٫۹ میلیون نفر، یکشنبه‌ها ۲٫۳ میلیون نفر و سایر روزهای هفته بیش از ۵ میلیون مسافر از مترو استفاده کردند.

مسافران مترو نیویورک از مجموع مسافران ایالت‌های آمریکا بیشتر است و خدمات در بسیاری از خط‌ها و ایستگاه‌ها به دو صورت عادی و اکسپرس است.

اگرچه اولین سیستم ترانزیت زیرزمینی در نیویورک توسط آلفرد الی بیچ در سال ۱۸۶۹ ساخته شد اما افتتاح اولین بخش سیستم حمل‌و‌نقل سریع یعنی مترو به ۲۷ اکتبر ۱۹۰۴ برمی‌گردد.

کولاک سنگین برف در ۱۸۸۸ بیش از هر زمان دیگر مزایای استفاده از سیستم حمل و‌نقل زیر زمینی را تایید کرد.

مترو نیویورک هم اینک دارای۶٫۳۷۱ قطار و ۲۶ خط با رنگ‌های متفاوت است.

در گذشته استفاده از چراغ‌های زرد، سبز و قرمز در ایستگاه‌ها کاربرد زیادی داشت. چراغ سبز نشانه ۲۴ ساعته بودن مترو، زرد باز بودن در طول روز و قرمز نشانه خروج بود. امروز رنگ زرد کاربردی ندارد، سبز نشانه ۲۴ ساعته بودن مترو و قرمز ۲۴ ساعته نبودن است.

در معدودی از ایستگاه‌ها مکان‌هایی‌ برای استراحت در نظر گرفته شده است. فروش اقلام مختلف از جمله روزنامه و مواد غذایی در ایستگاه‌ها متداول است.

دکوراسیون:

بسیاری از ایستگاه‌ها با کاشی‌های سرامیک تزیین شده‌اند. استفاده از مجسمه، موزاییک، نقاشی‌های دیواری نیز مرسوم است. هنرمندان با اجرای موسیقی مردم را به استفاده از مترو تشویق می‌کنند.

اقدامات امنیتی:

مقامات مترو بعد از حمله ۱۱ سپتامبر هرگونه فیلمبرداری یا گرفتن عکس در مترو را زیر نظر دارند. آن‌ها با وجود تلاش در جهت به تصویب رساندن ممنوعیت تصویربرداری هنوز به نتیجه‌ مثبتی نرسیده‌اند. در حال حاضر گرفتن فیلم و عکس در صورتی که با فعالیت‌های مشکوک و بر هم زدن نظم عمومی همراه نباشد، آزاد است. از دیگر مسائل امنیتی بازرسی کیف مسافران است.

خفاش‌ها:

مترو نیویورک در بسیاری مواقع مورد هجوم خفاش‌ها قرار می‌گیرد. در بسیاری ایستگاه‌ها خفاش‌ها هنگامی که تردد کمتر است به سکوها حمله می‌کنند.

سال‌ها تلاش برای ریشه‌کنی خفاش‌ها یا به حداقل رساندن آن‌ها بی‌نتیجه مانده است و استفاده از سموم جدید و تله‌های کاری‌تر همچنان ادامه دارد.