مترو پراگ

مترو پراگ در کل شهر تردد دارد و با جا‌به‌جایی نزدیک به ۱٫۵ میلیون نفر در روز، هفتمین سیستم مترو شلوغ در اروپاست.مترو پراگ – پایتخت جمهوری چک- دارای ۳ خط که هریک با رنگ و علامت خاصی روی نقشه مشخص شده است، ۵۷ ایستگاه و تقریبا ۶۰ کیلومتر است.
خط قرمز در سال ۱۹۷۴، سبز در سال ۱۹۷۸ و زرد در ۱۹۸۵ افتتاح شد.
مترو از ۵-۴ بامداد تا نیمه شب فعال است. فاصله بین قطارها ۳-۲ دقیقه است.
بیش از ۶۲۰ میلیون نفر هر سال از مترو استفاده می‌کنند.
خط ۲ در روی زمین از تونل شیشه‌ای می‌گذرد.

ایستگاه‌ها:
اکثر ایستگاه‌های مترو بزرگ با ورودی‌های متعدد و با فاصله است که اغلب موجب سردرگمی توریست‌ها می‌شود. بی‌توجهی به علایم و مسیر صحیح موجب ۱۰-۵ دقیقه اتلاف وقت می‌شود.
تمام خط‌ها از سه ایستگاه مرکزی شهر می‌گذرند، بنابر این امکان تعویض خط برای مسافران وجود دارد. هریک از این سه ایستگاه‌ برای هر خط سالن خاص دارد.
عمق ایستگاه‌ها متفاوت است. عمیق‌ترین ایستگاه در ۵۲ متری سطح زمین قرار دارد.
دیوار بیشتر ایستگاه‌ها با پنل‌های رنگی آلومینیومی تزیین شده است. رنگ این پوشش در هر ایستگاه متفاوت است.
پله برقی‌های مترو پراگ به ۱۰۰ متر می‌رسد و به گفته سازنده آن‌ها طولانی‌ترین پله برقی در اروپاست. در حالت ایستاده زمان بالا و پایین رفتن آن ۲:۳۰ دقیقه است.

بلیت:
مسافران قبل از ورود به محدوده مترو باید بلیت خود را خریداری یا معتبر کنند. بازرسان بلیت با لباس مخصوص حق چک کردن بلیت در هر زمان در این محدوده را دارند.
قیمت بلیت بستگی به مدت زمان استفاده از مترو دارد.
بلیت‌ها در تمام وسایل حمل‌ونقل یکسان است. قیمت بلیت ساده ۲۶ کرون است که در روزهای عادی برای ۷۵ دقیقه سفر و عصرها و تعطیلات ۹۰ دقیقه اعتبار دارد.
بلیت برای ۵ ایستگاه به جز ایستگاه اول که حق تعویض خطوط وجود دارد ۱۸ کرون است.
این بلیت غیرقابل انتقال است و مدت سفر نباید از ۳۰ دقیقه بیشتر شود.

اگرچه مدت زیادی از احداث مترو پراگ نمی‌گذرد اما پیشنهاد ساخت آن به سال‌ها قبل برمی‌گردد. اولین پیشنهاد توسط “لادیسلاف روت” در سال ۱۸۹۸ مطرح شد.

او شورای شهر را تشویق کرد همزمان با حفاری بخشی از مرکز شهر به خاطر فاضلاب، عملیات حفر تونل خط آهن را نیز آغاز کنند. اما پیشنهاد او مورد توافق مقامات قرار نگرفت.
پیشنهاد بعدی و به کار بردن اصطلاح مترو در سال ۱۹۲۶ توسط “بوهومیل بلادا” و “ولادیمیر لیست” مطرح شد اگرچه باز مورد قبول واقع نشد اما انگیزه‌ای به سمت یافتن راه‌حل واقعی توسعه حمل‌ونقل سریع در پراگ بود.
دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ شروع کارهای اجرایی بود. بعد از جنگ جهانی دوم اگرچه طراحی هر سه خط کاملا انجام شده بود، به دلیل وضعیت بد اقتصادی همه کارها متوقف شد.
در سال ۱۹۶۷ ساخت مترو آغاز شد.

سیل اروپای مرکزی در اوت ۲۰۰۲ بیشترین خسارت را به آن زد. ۱۹ ایستگاه تخریب و بخشی از سیستم حمل‌ونقل تخریب شد که بیش از ۲۰۰ میلیون دلار خسارت داشت.
تعمیر ایستگاه‌های آسیب‌دیده ماه‌ها طول کشید. در بعضی از ایستگاه‌ها هنوز پلات‌های کوچک طلایی برای نشان دادن سطح سیلاب وجود دارد.

گسترش:
احداث خط ۴ به رنگ آبی جزو برنامه‌های آینده است.
این خط مرکز شهر را به قسمت‌های جنوبی آن وصل می‌کند و قرار است اولین بخش آن تا سال ۲۰۱۵ به بهره‌برداری برسد.
خط یک از دو طرف امتداد یابد و با احداث ایستگاه‌های جدید در شمال‌غربی به “فرودگاه بین‌المللی روزینه” منتهی می‌شود. به این ترتیب تا سال ۲۰۱۴ ارتباط مستقیم بین مرکز شهر و فرودگاه برقرار می‌گردد.
در مورد خط ۵ نیز پیشنهاداتی نه در سطح رسمی ارائه شده است.