مترو بوداپست

مترو بوداپست سومین مترو قدیمی در جهان است

مترو بوداپست- پایتخت مجارستان- در سال ۱۸۹۶ احداث شد و با ۳ خط و ۴۰ ایستگاه، روزانه ۱٫۲۷ میلیون نفر را جابه‌جا می‌کند.

طول سیستم ۳۲٫۱ کیلومتر و خط چهارم آن در دست احداث است که تا سال ۲۰۱۱ به بهره‌برداری می‌رسد. خط پنجم نیز جزو طرح‌های آتی است.

با وجود مخالفت مقامات در مورد تردد به صورت روگذر در خیابان آندراسی، زیباترین خیابان بوداپست و جزو فهرست به ثبت رسیده در میراث جهانی یونسکو، هدف اصلی خط یک مترو، انتقال افراد به سیتی پارک بوداپست است.

مجلس ملی در سال ۱۸۷۰ طرح مترو را تصویب کرد و احداث آن در سال ۱۸۹۴ به یک شرکت آلمانی سپرده شد. ۲۰۰۰ کارگر کمتر از دو سال خط یک را تکمیل کردند.

هم اینک یکی از واگن‌های اصلی آن زمان در موزه ساحلی ترولی نگه‌داری می‌شود.

خط یک:

خط یک به رنگ زرد دارای ۱۱ ایستگاه است، ۹ تای آن در زیر زمین قرار دارد. طول خط ۳٫۷ کیلومتر است.

با هر ۲ دقیقه یک بار تردد، ۱۰۳٫۰۰۰ نفر جابه‌جا می‌شوند.

در دهه ۸۰ تا ۹۰، خط یک مورد بازسازی اساسی قرار گرفت.

طبقات، نیمکت‌ها، در و پنجره‌های چوبی و چراغ‌های هریک از ایستگاه‌ها با تصاویر و اطلاعاتشان خود یک موزه است. هنرهای دستی آن زمان در بعضی ایستگاه‌ها به نمایش گذاشته شده است.

طرح احداث دو خط بعدی از شمال به جنوب و غرب به شرق مربوط به ۱۹۴۲ بود.

خط ۲:

خط ۲ به رنگ قرمز، دو ایستگاه‌ اصلی راه‌آهن را به هم متصل می‌کرد و با آن‌‌که قرار بود در سال ۱۹۵۵ تکمیل شود بنا‌به دلایل مالی و سیاسی با تاخیر در سال ۱۹۷۰ افتتاح شد.

در سال ۱۹۷۳ خط ۲ گسترش یافت و طول آن به ۴٫۴ کیلومتر رسید.

خط ۲ مورد بازسازی اساسی قرار گرفته و هم اینک دارای ایستگاه‌های بسیار مدرن در بوداپست است.

آسانسورها در قسمت ورودی ایستگاه‌ها قرار دارد. تهویه مطبوع نیز در همه جا دیده می‌شود.
خط ۳:

احداث خط ۳ به رنگ آبی در سال ۱۹۷۰ آغاز و در ۱۹۷۶ با شش ایستگاه افتتاح شد. امروزه با ۲۰ ایستگاه و ۱۷ کیلومتر طول از شمال به جنوب، طولانی‌ترین خط بوداپست است.

گسترش خط ۳ به سمت شمال و جنوب ادامه دارد.

رنگ سبز برای خطوط راه‌آهن حومه و اطراف بوداپست استفاده می‌شود.

خط ۴:

فکر احداث خط ۴ به ۱۹۷۲ برمی گردد. اما ساخت آن در سال ۲۰۰۷ آغاز و تا ۲۰۱۰ یعنی بعد از ۳۷ سال به پایان می‌رسد.

چهار ایستگاه به خط ۴ اضافه و با ۱۱ ایستگاه به ۱۰٫۳ کیلومتر می‌رسد.

خط ۴ جنوب بوداپست را به شمال متصل خواهد کرد. فاز اول به طول ۷٫۵ کیلومتر با ۱۰ ایستگاه تا سال ۲۰۱۱ و فاز دوم به طول ۳ کیلومتر تا سال ۲۰۱۳ تکمیل می‌شود. خط ۴ کاملا اتوماتیک و بدون راننده خواهد بود.
خط ۵:

خط ۵ در مرحله ابتدایی است و راه‌آهن حومه را به شمال و جنوب متصل می‌کند. تاریخ شروع طرح معلوم نیست.

از سال ۱۹۷۳ تاکنون مسئولیت مترو به شرکت حمل‌ونقل بوداپست واگذار شده است.

اطلاعات کلی:

بلیت‌ها قبل از رسیدن به پله برقی توسط ماشین‌های نارنجی معتبر می‌شوند، از آن‌جا که بلیت‌ها توسط ماموران در جاهای مختلف چک می‌شود، تا زمان خروج از مترو باید حفظ شود. قرار است این روش اتوماتیک شود.

متاسفانه در همه ایستگاه‌ها تسهیلات برای افراد ناتوان وجود ندارد.

کشیدن سیگار، خوردن و نواختن موسیقی ممنوع است.

بیمه حوادث هم‌زمان با تهیه بلیت امکان‌پذیر است.

بلیت:

بلیت برای یک بار سفر در مترو و یا سایر وسایل‌نقلیه و همچنین برای سه یا پنج ایستگاه با ۶۰-۳۰ دقیقه اعتبار موجود است.

همچنین امکان تهیه بلیت‌های یک‌روزه، ۳ روزه، یک‌هفته‌ای، دو هفته‌ای، ۳۰ روزه و یک‌ساله با ۱۰ بلیت اضافه به عنوان تخفیف وجود دارد.

با کارت بوداپست امکان سفر در کلیه وسایل نقلیه فراهم است و برای توریست‌هایی که قصد بازدید از بسیاری از مکان‌های دیدنی و شرکت در برنامه‌ها را طی دو یا سه روز دارند، به صرفه است.

ساعت کار:

ساعت کار قطارهای مترو از ۴:۳۰ صبح تا ۱۱:۱۰ دقیقه شب است. اوج شلوغی بین ساعات ۸-۶ صبح و ۵-۲ بعد از ظهر است و قطارها هر ۳-۲ دقیقه یک‌بار تردد می‌نمایند.

سایر موارد:

در اوایل قرن ۲۰۰۰ استفاده از تلفن موبایل در خطوط مترو امکان‌پذیر شد.

در خطوط ۲ و ۳ هنوز از واگن‌های نظیر مسکو، پراگ، صوفیه و ورشو استفاده می‌شود.

به جز خط ۳ که سرعت و توقف آن توسط برنامه‌ای خاص تنظیم می‌شود، قطارها دارای دو راننده‌اند.

بیشتر ایستگاه‌ها در زیر زمین قرار دارند.

در زمان حمله هوایی یا حوادث غیرمترقبه، امکان اسکان ۲۲۰٫۰۰۰ نفر با تامین آب آشامیدنی و شستشو وجود دارد.

از پناهگاه مخفی متصل به خط ۲ و مجلس که در دهه ۱۹۵۰ برای مقامات آن زمان در عمق ۳۹ متری ساخته شد، می‌توان ۲۲۰۰ نفر را در زمان حملات هوایی یا هسته‌ای با امکان دسترسی به ترمینال‌های شمال و جنوب پناه داد. امروزه این مکان، تعطیل و مورد بحث است.

ورودی‌های مترو بوداپست الگوی ساخت ورودی‌های مترو نیویورک بود.