بررسی فضای شهری لو جیاژو در شانگهای

همزمان با رشد روزافزون شانگهای، ضرورت توسعه هسته تجاری شانگهای احساس می‌شد. لوجیاژو قرار بود قلب جدید تجاری کل شهر، در این سوی رودخانه هوانگپو در پودانگ شانگهای باشد. باند، مرکز قدیمی شهر، با نیازهای امروز شانگهای همخوانی نداشت. پودانگ منطقه ای بود که طرح توسعه آن ، بخشی از برنامه اصلاحات اقتصادی دولت جمهوری خلق چین برای جذب سرمایه خارجی اعلام شده بود. هدف توسعه ، تبدیل شانگهای به یک مرکزتجارت جهانی بود، و این کار به مدد ایجاد ساختمان های مدرن و فضاهای باز آراسته همراه با زیرساخت‌های هماهنگ و شبکه ارتباطات، ممکن می شد.

مساحت زمین پروژه ۶٫۸ کیلومتر مربع بوده و در مالکیت دولت است. از چهار کشور فرانسه، انگلستان، ایتالیا و ژاپن، معروف ترین مهندسان معمار دعوت شدند و هر گروه طرحی برای لوچیاژو ارائه داد. در نهایت از مؤسسه شهرسازی و طراحی شهری شانگهای دعوت شد که با استفاده از طرح های پیشنهادی، طرحی جامع تهیه کند. طرح مصوب طرحی بود بر اساس اختلاط عملکردی، تا منطقه فقط در ساعات خاصی از روز فعال نباشد. در عین حال طرح شامل یک شبکه پیاده زیرزمینی، یک پارک در امتداد رودخانه، چند ساختمان شاخص در منطقه مرکزی و ساختمان های کم ارتفاع در نزدیکی رودخانه می شد.

مهم ترین نکته در مورد پیشنهادهای ارائه شده، ایجاد یک زیرساخت حمل و نقل بزرگ با تونل های جدید و یک شبکه راه‌آهن زیرزمینی بود؛ به نحوی که هرگونه پیشنهاد توسعه بدون نیاز به منابع مالی بیشتر یا مواجه شدن با تأخیر به سهولت پیش رود.
این نکته وقتی اهمیت خود را بیشتر نمایان می کند که توجه کنیم در پروژه کاناری وارف علیرغم وعده های دولت انگلیس، زیرساخت های لازم برای پروژه تا اواخر کار تأمین نشده بود و هنوز هم در حد پیش بینی شده و لازم وجود ندارد. موضوعی که برای کارکنان ساختمان های اداری کاناری وارف، مشکلات بسیاری در زمینه آمد وشد ایجاد کرده است. شاید دولت چین در مقایسه با دولت انگلستان از توان مالی بیشتری نیز برخوردار بود. زیرا هزینه ساخت مرحله اول پروژه از طریق دولت مرکزی پکن، شهرداری شانگهای، بانک توسعه آسیا و بانک جهانی تأمین شده بود. از سوی دیگر منافع مستقیم مالی و برنامه ریزی درست برای موفقیت مراحل آتی پروژه ، از جمله عواملی است که تأمین زیرساخت های لازم برای پروژه را ضروری می کند.

دستورالعمل های طراحی ساختمان ها بیشتر مربوط به کنترل ارتفاع است. سه برج اصلی هریک ۳۸۰،۳۶۰و۴۰۰متر ارتفاع دارند. ارتفاع ساختمان های اطراف این برج ها بین ۱۶۰ تا ۲۲۰ متر می باشد. دستورالعملهای دیگر شامل عقب نشینی ها ، ارتفاع طبقه اول، نوع مصالح و ارتفاع کولونادها می باشد.
مهم ترین نشانه لوجیاژو، برج تلویزیون آن است که ۴۰۰متر ارتفاع دارد و از ۱۱ کره با قطرهای مختلف تشکیل شده است . ساختمان های بلندمرتبه آن که توسط معروف ترین معماران از جمله ریچارد راجرز و دومینیک پرال طراحی شده اند، خط آسمانی به همان عظمت و تنوع منهتن نیویورک ایجاد کرده اند.

در عین حال به نظر می رسد هرکدام از ساختمان ها سعی می‌کنند خود را بیشتر به صورت پیش زمینه مطرح کنند. شبکه اصلی عبور پیاده زیرزمینی است. فضاهای باز علیرغم اینکه تصویر لوکسی در ذهن ایجاد می کنند، برای عابران پیاده بسیار وسیع و غیر صمیمی هستند. خیابان مرکزی آن نیز با ۱۰۰متر عرض، فضای چندان صمیمی ندارد و بیشتر به عنوان یک تقسیم کننده اصلی بین اجزای منطقه عمل می کند. معماری این کار علیرغم دستورالعمل های طراحی، فاقد وحدت بوده و معماری غیر قابل داوری نامیده شده است که در‌آن تنوع هیجان برانگیز است و هر چیزی ممکن و پذیرفتنی است.