میدان پاریزر پلاتز در برلین

این میدان قرن هجدهمی برلین در سال ۱۷۳۴ ساخته شده بود. دروازه براندنبورگ نیز حدود ۵۰ سال پس از ساخت میدان در آن ساخته شد و بخشی از دیوار محصورکننده شهر را در قرن هجدهم تشکیل می داد. به این میدان تاریخی به تدریج دو باغچه تزئینی و دو آب نما به صورت متقارن، اضافه شده بود. نام میدان به دنبال فتح پاریس توسط نیروهای ضد ناپلئون در ۱۸۱۴، پاریزرپلاتز شد. ارابه ای که بر فراز دروازه براندنبورگ قرار دارد نیز در همان زمان از نیروهای ناپلئون باز پس گرفته شد.

پس از چنگ جهانی دوم و تقسیم آلمان بین دول شرق و غرب، پاریزرپلاتز به برلین شرقی تعلق یافت. به دلیل اهمیت تاریخی و مکانی این میدان، سفارت خانه های کشورهایی مثل امریکا، فرانسه، انگلستان و اتریش در آن مستقر شده بودند. در عین حال علاوه بر هتل معروف آدلون، چند ساختمان مسکونی و تجاری معتبر نیز میدان را محصور کرده بودند.

پس از اتحاد مجدد دو آلمان بازسازی فضایی پاریزرپلاتز به عنوان میدانی که نماد برلین به شمار می رفت، در دستور کار قرار گرفت. شکل میدان در طول جنگ به طور کامل محو شده بود. به کمک تحقیقات باستان شناسی انجام شده در سال ۱۹۹۲ شکل میدان و آب نماهای آن مشخص شد. به دلیل حساسیت تاریخی میدان، مقررات ویژه ای در سالهای ۲۰۰۰-۱۹۹۹ برای بازسازی ساختمان های محصور کننده میدان وضع شد. در دستورالعمل طراحی تأکید شده که ارتفاع ساختمان ها نباید از ۲۲ متر تجاوز کند. از سنگ هایی که با رنگ سنگ های دروازه براندنبورگ همخوانی داشته باشد، استفاده شود. سطح پنجره ها نباید بیش از ۴۹% سطح کل نما را در بر گیرد. ازنماهای تمام شیشه اجتناب شود. ساختمان ها باید در امتداد خط املاک و بدون عقب نشینی ساخته شوند و نمای طبقه هکف (۴ تا ۶ متر از سطح زمین) از نظر بصری از طبقات بالا متمایز باشد.

در ضمن قرار بود ۲۰% ساختمان های جدید به مسکن اختصاص یابد. هدف این بود که در همه بخش های شهر در تمام روز ، فعالیت لازم وجود داشته باشد و خیابان ها و فضاهای باز ، تحت نظارت طبیعی قرار گیرند. این مقررات توسط اغلب مهندسان معماری که ساختمان های میدان را طراحی می کردند، رعایت شده است. تنها فرانک گهری ۱۰% افزایش سطح مجاز شیشه روی نمای ساختمان بانک دی جی را تقاضا کرد. موفقیت او در تغییر مقررات نشان دهنده قدرت سیاسی است که یک معمار برجسته می تواند از آن بهره مند شود. از سوی دیگر آپارتمان ها در قسمت عقب به نحوی قرار گرفته اند که در ساعات غیر کاری چشمی ناظر میدان نیست. اگرچه همیشه تعداد زیادی گردشگر در منطقه هست که این فضاها را فعال و زنده نگه دارد؛ اما این موضوع نشان می دهد که دستورالعمل ها کاملاً مشخص و دقیق بیان نشده اند و فرار از آن ها به سهولت انجام می شود.

با وجود ارفاقاتی که به گهری شده ، به نظر او پاریزرپلاتز مانند “صحنه ای است که چیده شده باشد”. دانیل لیبسکیند معمار معروف دیگر، از دستورالعمل های طراحی پاریزرپلاتز به عنوان دستورالعمل هایی ضد دموکراتیک و استبدادی یاد می کند که نتیجه آن محصولی بی روح می‌باشد.