بتری پارک سیتی در نیویورک

از نظر زمانی این پروژه پیش از کاناری وارف و لوجیاژو ساخته شده است. زمین آن مانند کاناری وارف به اسکله های متروک شده و فرسوده ای متعلق بود که مالکیت شان در اختیار شهر قرار داشت. در ۱۹۶۶ نلسون راکفلر استاندار ایالت نیویورک با طرحی مدرنیستی برای این پروژه روبرو شد که آن را رد کرد. پس از پیشنهاد چند طرح دیگر که همه رد شدند، تنها بخشی از آخرین طرح که یک مجموعه مسکونی ( به صورت خوشه ای) به نام پلازای گیت وی بود، ساخته شد. سپس طرح مجتمع های مسکونی خوشه ای کنار گذاشته شد و طرح جامع دیگری توسط الکساندر کوپر ارائه شد.

در طرح جامع مزبور، ۱۴۰۰۰ واحد مسکونی، تسهیلات تجاری، فضای اداری( در روبروی مرکز تجارت جهانی)، میادین، پارک و یک فضای باز عمومی پیش بینی شده بود. در دسترسی‌های بتری پارک سیتی می بایست الگوی خیابان های منهتن ادامه پیدا کند و کیفیات زیبایی شناسی آن بر پایه میراث معماری نیویورک باشد.

دستورالعمل های طراحی، نوع مصالح، مکان خطوط افقی نما، و نسبت خاص پنجره با سطح نما را تعیین کرده بود. طراحی فضای باز عمومی به یک شرکت معروف معماری منظر سپرده شد و سلسله مراتب جالب توجه پیاده راه های آن ، الگویی برای سایر طرح ها شد. در عین حال رعایت بالاترین استانداردها در ساخت فضاهای عمومی، نه به عنوان بالا رفتن هزینه ساخت بلکه به عنوان تضمینی برای بازگشت مالی پروژه تلقی می شد. تلقی درستی که امروزه نیز در بسیاری از طرح های از این دست، مورد تقلید قرار گرفته است. زیرا کیفیت بالای کار، به نوعی موفقیت مالی پروژه را در پی دارد.

این پروژه به دلیل رعایت ویژگی های معماری نیویورک کمتر به طرح هایی مانند لوجیاژو و لادفانس شبیه است. با این حال تقاضای زیاد برای توسعه، و حفظ شخصیت بصری نیویورک موجب موفقیت این پروژه شده است. کارکنان ادارات از آن به عنوان محل کار راضی‌اند و جمعیت بیست و پنج هزار نفری ساکنان آن نیز بتری پارک سیتی را محل مناسبی برای زندگی می دانند.