طراحی سایتهای جلو آب؛ سطوح شناور در شهرها و اقتصاد

طراحی سایتهای جلو آب؛ سطوح شناور در شهرها و اقتصاد

نسترن رضوی

مقدمه ای از ترجمه “شهر شناور اثر کیم داوی”

بهترین شهرها دارای ترکیبی نادر از موتور اقتصادی، سطوح اغوا کننده معماری و مکانهایی برای کار و تفریح به منظور تولید ثروت و ارضا خواسته ها در حد وفور می باشند.در اواخر قرن بیستم،بر اثر شتاب بازارهای جهانی شدن٬ بسیاری از شهر ها اساسا تغییر یافته و برای جذب جریانهای سرمایه ای و تطابق یافتن با واقعیات اقتصادی دوباره به نوآوری خویش پرداخته اند….
در این دوران شبیه سازی رسمی شهرها مختص به توسعه و منظر سازی شهری با سطوح اغوا کننده معماری و تندیس های نشانه ای٬ به منظور یافتن کلیدی برای رسیدن به این کامیابی گشته است. تغییر تصویر شهری از طریق تمرکز بر طراحی سایتهای جلو آب ، باعث گشته تا زمینهای کنار آب به منظور دست یافتن به فرصتهای بهتر مرمت شوند و فرمهای جدیدی برای تسهیلات اجتماعی فراهم شود.
مفهوم شهر شناور در باره شهری است که مغشوش شده است. اگر چه ما شهر ها را مراکز استقرارگاهی می دانیم که به صورت سایتها و یا مکانهایی هویتها و فرمها در آنها بنا نهاده شده اند. اما این تلاش به نوعی برای درک تغییر مفهوم شهری به صورت تلاقی نیروها و جریانهای متفاوت به منظور جهانی شدن است. در این جهت،اسکیپ های متعددی وارد تعاریف جدید شده مانند اتنواسکیپ به معنای جریانهای توریستی٬مها جرتی و پنا هندگی٬مدیا اسکیپ به معنای جریانهای مصوری و داده ای٬تکنواسکیپ به معنای جریانهای تکنولوژی، فاینس اسکیپ به معنای جریانهای پایتخت٬ایدواسکیپ به معنای جریانهای ایده ها، ارزشها و ایدولوژیها. همانطور که می دانیم،ایده شناور بودن دارای تعبیر های مختلف است. در یک تعبیر٬ طراحی شبیه سازی و روند برنامه ریزی شهری برای سایتهایی که رو به آب هستند به منظور افزایش سیالیت از جهت جهانی شدن می باشد. امروزه تجارب مکانی در شهرها از طریق جریانهای جهانی افزایش یافته و تصویر شهری در استراتژیهایی طراحی سایتهای جلو آب را برای بدست آوردن جریانهای جهانی واز بین بردن موانع محافظه کارانه برای حرکت به سمت معماری آوانگار دو برای دریا فت نیروهای جدید ارائه کرده است. این محدوده٬ مرزی انعطاف پذیر را در برنامه ریزیهای شهری سنتی بوجود آورده، در حالیکه٬ همه جا مرزها- بین معماری و برنامه ریزی٬ فرهنگ و تجارت، طراحی و سیاست –عمومی و خصوصی فرسوده شده است٬ ممارستهای سیاسی بیشتراشاره به سمت فرمهای معمارانه و برنامه ریزی شهری دارند .چنین تغییرات سریعی امکاناتی برای نوآوری شهری٬هنر و معماری اجتماعی ارائه کرده که با عث دوباره ساخته شدن نقشه ای وابسته به دانش و آکاهی گشته است.همچنین احتمالات بسیاری برای توسعه زیر ساختهای اجتماعی است که شامل سرویس دهی به حمل ونقل عمومی،زندگی اجتماعی و تسهیلات عمومی می باشد. اگر چه به طور همزمان پتانسیالهایی برای تخریبهای عمده در شهر موجود می باشد مانند: فرسودگی گوناگونی مکانی٬ هویت مکانی، تخریب فضا ها ی عمومی از طریق خصوصی سازی و ایجاد آسایش خاطر از طریق دفع فرمهای جدید و پاکسازی کردن اما یکی از تغییرات کلیدی در این دوران بنا کردن توسعه های روند شهری است.تغییرات شهری به طور سنتی دارای شرایط مکانی سایت و علایق مکانی اجتماعات هستند. همچنین هر سایتی در بردارنده مصالح زیر بنایی شهریی به همراه تاریخ، قلمرو و تجارب مکانی آن می باشد. یکی از ابعاد شهر شناور٬ رسیدن به این شناخت است که مفهوم مکان به تنهایی به معنی سیالیت است٬ در حا لیکه در زندگی روزمره این مفهوم به صورت یک زیربنا ثابت ونه سیال جا افتاده است، همچنین شهر سیال به صورت تلاقی از جریانها- مانند آب،زمین شناسی٬تاریخ رویدادها٬ خاطرات٬ مستعمرات،صنایع و طرحها نیز می باشد. در نتیجه،توسعه شهری لزوما یک فعالیت است که تجربه شهری در آن تغییریافته است_ مکانهای جدید خلق شده اند و مکانهای قدیمی محو گشته اند،چه برای بهتر شدن ویا بدتر شدن وضعیت . در اصل،بنا نکردن به طور ثابت از شناخت درباره سیالیت مکانی می آید٬ مکانهایی هستند که الزاما استوار نیستند اما به سادگی٬ موضعی برای سیالیت ایده ها، مردم٬ دادهها و پول می باشند٬ بنابراین تجربه مکانی از طریق چنین جریانهایی تولید می شود.
توسعه دوباره شهری جلو آب (اسکله)یکی از کلیدی ترین داستانهای برنامه ریزی و طراحی شهری در اواخر قرن بیستم است. دیگر٬ سایتهای جلو آب ( اسکله ها) مراکز کاری و صنعتی بندر گاهها به شمار نمی روند،بلکه مکانهایی با پتانسیل ویژه برای تغییر شکل شهری به منظور جذب سرمایه و مرمت الگوهای تنزل یافته شده اند. این تغییرات در دنیای امروز به سمت جهانی شدن با افزایش تنش بین هویت مکانی پایتخت و منطقه ای در رابطه غیر مستقیم با قدرت منطقه ای و کشوری دولت برای بدست آوردن تصویرهای پیشرفت برای جذب سرمایه می باشند.
به بیانی دیگر٬سایت جلو آب شهری یک جبهه جدید شهری برای دست یافتن به فرصتهای ویژه ای همچون زیبا شناسی٬اقتصاد٬منافع اجتماعی و محیط زیستی می باشد.بسیاری از زمینهای جلو آب فرصتی برای دوباره توسعه یافتن زمینهای صنعتی غیر قابل استفاده و بندرگاههای قدیمی می باشند.بندر گاهها اساسا مکانهایی برای جریانهای گوناگون هستند٬ دروازه هایی که به صورت واسطه غیر مشتقیم بین جریانهای منطقه ای و جهانی عمل می کنند.لنگرگاه ویا بندر شهر را به جهان متصل کرده، همانند پورت کامپیوتر که کامپیوتر خانگی را به شبکه جهانی وصل می کند،دروازه ورود برای جریانهای مردمی، محصولات و ایده ها ی نو هستند.آنها به طور سنتی توسعه یافته و دارای ارتباط نزدیک با نیروی کار انسانی شهر هستند. در قرن بیستم پیشرفت در تکنولوژی حمل و نقل فعالیتهای بندرگاهی را به طور چشمگیری به سایتهای پر محتوا تر و بدون وابسته به مراکز شهری تبدیل کرده است. بنابر گفته هایلی ” آستانه های متروک زمینهای جلو آب فرصتی برای ترقی نماهای شهری قرن جدید گشته اند”.اگر چه دیگر این مکانها تنها برای گردش محصولات نیستند بلکه برای افزایش و گردش جریانهای ایده های جهانی و اقتصاد داده ای بکار می روند.
به طور خلاصه می توان گقت،طراحی سایتهای جلو آب٬ مناظره ای فضایی بین زمین و آب است و درمفهوم توسعه فضای شهری و کسب تجربه در مورد آن جدالی بین اختصاص دادن فضا هم برای سود و هم برای تفریح می باشد .سایتهای جلو آب مرزی بین خطوط ثابت شهری و جریانهای نرم آب است.در واقع این نوع طراحی واسطه ای غیر مستقیم با جریانهای متوالی و تضادهای مناظره ای در طراحی است: همانند نظم و بی نظمی- بودن و شدن – مکان و فضا – فرهنگ و طبیعت – باز و بسته –خطوط خط خطی و نرم – جامد و تهی. به این منظور سایتهای جلو آب از این جهت مورد عطف می باشند که به دلیل توانایی تجربی که دارند به صورت یک حوزه میانی وارد عمل شده و به عنوان لبه ای از شهر دارای جبهه و ماسک شهری هستند که در واقع سازنده ویژگی شهری و هویت آن به حساب می روند.