مسجد جامع خضری در خراسان‌جنوبی

بنای اولیه آن با خشت و گل بوده و در سال ۱۳۴۱ توسط کربلایی حسن بهشتی تجدید بنا شد اما در زلزله ۹ شهریور ۱۳۴۷ تخریب و مجددا در سال ۱۳۵۱ بازسازی شد.

با توجه به مصالح موجود و شواهد تاریخی احتمالا بنای مسجد خضری مربوط به دوره صفویه است. این مکان شامل دو قسمت است یکی مسجد و دیگری حسینیه که کاملا چسبیده هستند و در ظاهر یک واحد محسوب می‌شود. زیر بنای مسجد ۵۶۵ متر و زیر بنای حسینیه ۳۸۵ که در مجموع ۱۰۰۰ متر مربع وسعت دارد.

این بنا دارای دو شبستان چسبیده به هم بوده که یکی از شبستان‌ها در سمت شمالی قرار داشته و ستوندار بوده و پوشش آن طاق وچشمه است که چشمه‌ها با گنبد‌های عرقچین پوشیده شده، بر روی سر ستون‌های بسیار ساده ستون‌های مسجد سوار شده است.

شبستان جنوبی دارای سه دالان طویل بوده و هر دالان توسط دیواری از دیگر دالان‌ها جدا شده و توسط روزنه‌هایی که در دیوارها ایجاد شده دالان‌ها با یکدیگر مرتبط هستند. محراب اصلی بنا که بسیار ساده است، در این بخش از شبستان قرار دارد.

پوشش راهروها گهواره‌ای و با طاق نیم دایره اجرا شده، ورودی این بنا بسیار ساده بوده که از طریق یک راهروی کوتاه با شبستان ستوندار شمالی ارتباط دارد. نمای بنا آجر با بند کشی فتیله‌ای بوده که درحال حاضر بر روی آن یک لایه اندود سیمان کشیده شده است.

دو ورودی دیگر در اضلاع غربی و شمالی قرار دارد که از آنها به ندرت استفاده می‌شود. این مسجد در فاصله ۳۰۰ متری بزرگراه آسیایی مشهد – زاهدان و در جوار پارک جنگلی قرار دارد.

در صورت برنامه‌ریزی می‌تواند مجتمع رفاهی – خدماتی خوبی برای استراحت زوار و مسافران باشد. با توجه به اینکه شهر قدیمی خضری در اطراف مسجد جامع قرار داشته و محدوده حریم مسجد از جهت باستان‌شناسی اهمیت خاصی دارد. این مسجد به شماره ۶۶۵۳ در فهرست آثار ملی کشور ثبت شده است.