تحلیل و ارزیابی کیفی سنجه های پایداری شهری در شهر تبریز

امروزه شهرها، بویژه شهرهای بزرگ با رشد بالای جمعیت و توسعه بی حد کالبدی مواجه هسـتند. از ایـن رو، ایـن گونه توسعه سبب شده است تا شهرها با مسائل و تنگناهایی چون جدایی محل کار از سکونت، دوری از طبیعت، کاهش فضاهای تفریحی و گذران اوقات فراغت، کاهش فضای باز و در نهایت، عدم سرزندگی مواجه گردنـد. بـر ایـن اسـاس، هدف از این پژوهش، شناسایی سنجههای پایداری شهری و میزان رضایتمندی شـهروندان از سـرزندگی محـیط زنـدگی خودشان است. بدین منظور، با استفاده از روش پیمایشی، پرسشنامههایی در سطح چهار محـدوده شـهر تبریـز توزیـع و تکمیل گردید و با بهره گیری از آزمـونهـای خـی دو و دوجملـهای میـزان رضـایتمندی سـاکنان از وضـعیت پایـداری بافتهای شهری مشخص شد. یافته های تحقیق نشان میدهد که میزان رضایتمندی شـهروندان از سـرزندگی شـهری در چهار بافت مختلف شهر تبریز پایین است. آزمون خیدو وجود نارضایتی را در محدودههای مورد مطالعه تایید مـیکنـد؛ به گونهای که در بافت جدید میزان نارضایتی از محیط شهری بیشتر از سایر بافتهاست و همچنین نسبت مشاهده شـده در دسترسی به مراکزی چون فضای سبز، مراکز تفریحی و ورزشی، مراکز خرید هفتگی و مرکز شهر پایین است. بر ایـن اساس، میتوان چنین استنباط نمود که توسعه فضایی – کالبدی شهر تبریز با پایداری شهری متناسب نیسـت. از ایـن رو، توجه به سنجه های پایداری شهری، بویژه دسترسی به فضای سـبز و مراکـز تفریحـی و ورزشـی و افـزایش سـرانه ایـن کاربریها میتواند موجب افزایش سرزندگی محیط شهری و پایداری توسعه شهر گردد.
 
واژه های کلیدی: سنجه های پایداری، سرزندگی، آزمون نسبت، آزمون خیدو، شهر تبریز.

دریافت متن کامل مقاله