بسط مفهومی توسعه پایدار

توسعه پایدار که تنظیم و ساماندهی تعامل انسان و محیط و تعامل انسان با انـسان را در برمیگیرد، به این دلایل مطرح شد که خود حاصل تلاشهای بسیار بود. سه دسته عواملی کـه به رواج تفکر توسعه پایدار کمک کردهاند، عبارتند از :
۱- نتایج بد کارکردی اجرای سیاستهای تعدیل ساختاری که خود برای مقابلـه بـا بحـران اقتصاد جهانی در دهه ۱۹۸۰ م. تدوین شده بود؛
۲- افزایش بیامان و وقفه ناپذیر فقر و گرسنگی و نابرابری در جهان؛
۳- تخریب نگرانکننده محیط زیست و منابع طبیعی در نتیجه کاربرد تکنولوژیها.
اولین کوششها ناشی از نگرانیهای تعدادی از متفکران بود کـه مـیگفتنـد انـسان در حـال نابودی محیط زیست خود است؛ محیطی که از لحاظ تاریخی در آن به سـر بـرده و از لحـاظ بیولوژیکی به آن وابسته است. این اولین تحول در نگرش است که در اواخر دهه ۱۹۶۰ م. رخ داد و ویژگی آن بحث درباره کیفیت محـیط زیـست در برابـر رشـد اقتـصادی و حاکی از تغییر بینش و نگرش درباره الگوهای سنتی رشد اقتصادی بود. بر همین اساس هیأتی از کارشناسان توسعه و محیط زیست در ژوئن ۱۹۷۱ م. در کشور سویس مسأله حمایت و بهبود محیط زیست را بهعنوان نیازهـای فـوری کـشورهای در حـال توسعه مورد توجه قرار دادند. توصیههای این هیأت-که معروف به توصیه اجلاس فـونکس بود در یکسری از سمینارهای منطقهای که به این نام برگـزار شـد، مـورد بحـث قـرارگرفـت.

دریافت متن کامل مقاله