برنامه ریزی دسترسی به اتوبوس در ایران

برنامه ریزی دسترسی به دلیل ترکیب و پیونددادن کاربریها و شبکه حمل ونقل، جایگاه مهمی در فرایند برنامه ریزی و طراحی شهری دارد، اهمیت این مسأله از دهه ۱۹۵۰ م . به بعد و بـویژه از دهـه ۱۹۷۰ م . بدنبال جنگ اع راب و اسرائیل، افزایش قیمت نفـت و انتقـاد از الگـوی طراحـی شـهری مبتنـی بـر شـهر (که بر جدایی محل کار و زندگی و گـسترش افقـی شـهرها مبتنـی اسـت ) بیـشتر مطـرح شـد . ۱ ماشینی همچنین این مو ضوع باعث استفاده بیشتر از ماشین در سـفرهای کـاری درون شـهری و مـشکلاتی از قبیل افزایش سوخت و آلودگیهای زیست محیطی نیز شد . برنامه ریـزی دسترسـی بـه مفهـوم «کـاهش فاصله بین محل کار و زندگی» یا «آسانی رسیدن به مقـصد در مقابـل آسـانی جابـه جـایی یـا افـزایش سرعت» (حرکت) است. هدف این تحقیق، سنجش دسترسی بر مبنای تحلیل سیستم حمل و نقل عمـومی اتوبوس است که پس از ماشی ن شخصی، عمده ترین وسیله جابهجایی مـسافر در شـهر مـشهد ، دومـین شهر کشور، به لحاظ جمعیتی است. استفاده شد. این مدل ۴ و لو ۳ ، پولر ۲ برای دستیابی به این هدف از مدل جاذبه اصلاح شده هنسن متکی بر متغیرهای جمعیت، اشتغال و محاسبه پتانسیل جاذبه و فاصله بین مناطق مختلف شهرداری (۱۲ منطقه) است که با کمک سیستم اطلاعات جغرافیایی انجام گرفت.

دریافت متن کامل مقاله