پایان نامه تاثیر مدیریت شهری بر رشد مهارتهای اجتماعی کودکان (مطالعه موردی :خانه های اسباب بازی شهر تهران)

نویسنده:  فاطمه مرادی
استاد راهنما: دکتر سید جمال طبیبی
استاد مشاور: دکتر ربابه نوری قاسم آبادی
تاریخ شروع: ۱۳۸۹/۲/۱۵
دانشگاه: آزاد- علوم تحقیقات
مقطع: کارشناسی ارشد
رشته تحصیلی: مدیریت شهری

چکیده
زمینه: کودکان از اصلی ترین لایه های اجتماعی شهر و شهروندان آینده جامعه ما محسوب می شوند، لذا توجه به کودکان و نیازهای اساسی آنان در دستور کار مدیریت شهری قرار گرفته است. یکی از اقدامات اساسی مدیریت شهری در این زمینه راه اندازی خانه های اسباب بازی در سطح شهر تهران می باشد. از آن جایی که هدف از تأسیس خانه های اسباب بازی آموزش مهارت های مختلف فردی و اجتماعی به کودکان از طریق بازی و اسباب بازی می باشد، بنابراین ارزیابی اثر بخشی این مراکز اهمیت قابل ملاحظه ای پیدا می کند.
هدف: این پژوهش با هدف بررسی تأثیر عملکرد خانه های اسباب بازی بر میزان رشد مهارت های اجتماعی کودکان در مناطق ۲۲ گانه شهرداری تهران انجام پذیرفت.
مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی (گروه تجربی – کنترل) است. کودکانی که از خدمات خانه های اسباب بازی استفاده نموده اند گروه تجربی و کودکانی که از خدمات خانه های اسباب بازی استفاده ننموده اند گروه کنترل این پژوهش را تشکیل دادند. جامعه آماری مورد مطالعه این پژوهش را کلیه مراجعین به خانه های اسباب بازی شهر تهران (کودکان ۳ تا ۷ ساله) تشکیل دادند و از بین آنان تعداد ۵۰۰ نفر به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شدند. برای سنجش تأثیر خانه های اسباب بازی بر میزان رشد مهارت های اجتماعی کودکان از پرسشنامه مهارت های اجتماعی کودکان استفاده شد. داده های به دست آمده به روش تحلیل کواریانس و به وسیله نرم افزار SPSS مورد تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: یافته ها نشان داد که خانه های اسباب بازی تأثیر معناداری بر میزان رشد مهارت های اجتماعی کودکان گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل داشت. در ارتباط با فرضیه های فرعی نیز شرکت در خانه های اسباب بازی به طور معنی داری روابط اجتماعی کلامی و غیر کلامی کودکان گروه تجربی را در مقایسه با گروه کنترل افزایش داد. علاوه بر این میزان افزایش رشد مهارت های اجتماعی گروه‌های جنسیتی دختر و پسر تفاوت معنی داری نداشت و همچنین اثر تعامل جنسیت و گروه ها معنادار نبود بدین ترتیب متغیرجنسیت نقش تعدیل کننده ای نداشت. تأثیر خدمات خانه اسباب بازی بر میزان افزایش رشد روابط اجتماعی در گروه‌های سنی ۵-۳ سال با گروه‌های سنی ۷-۵ سال معنی دار نبود ، اما اثر تعامل سن و گروه‌ها معنادار بدست آمد. در نتیجه می توان گفت متغیر سن دارای نقش تعدیل کننده ای است.
نتیجه گیری: با استناد به یافته های پژوهش می توان ابراز نمود خانه های اسباب بازی تأثیر بسزایی بر رشد مهارت های اجتماعی کودکان داشته است و طرح هایی زیر بنایی از این قبیل اثربخشی اصلی خود را در آینده نشان خواهد داد. بدین ترتیب توجه به کودکان و سرمایه گذاری روی مقطع سنی پایه بی تردید نتایج مفیدی برای آینده شهر و ارتقای سطح سلامت جسمی و روانی شهروندان خواهد داشت.
کلید واژه ها: مدیریت شهری، مهارت های اجتماعی، خانه اسباب بازی ، اسباب بازی، بازی