پایان نامه برنامه ریزی کاربری مسکونی میان فضای شهری با استفاده از رویکرد منطقه فازی، نمونه موردی: منطقه ۱۹

الهام سنگی
آزاد
کارشناسی ارشد
شهرسازی
دکتر مهتامیر مقتدایی

چکیده
با گسترش شهرها به ویژه شهرهای بزرگ، جوامع انسانی با مشکلا‌ت متعددی روبه‌رو شده اند که بارزترین آن ها مشکل کمبود مسکن، امکانات، تسهیلا‌ت و تأسیسات شهری، ظرفیت‌های زیست محیطی، آلودگی‌های منابع هوا، آب، خاک و… است. تجارب گذشته نشان دهنده آن است که در اثر رشد شهرها بصورت افقی علاوه بر صدماتی که به شهر از نظر زیست محیطی وارد می شود از نظر خدمات رسانی هم هزینه های سرسام آوری به آن تحمیل می گردد. در این شرایط توسعه میان افزا با هدف بکارگیری ظرفیت های موجود در شهر و استفاده بهینه از زمین های درون شهری به عنوان مناسب ترین راهکار به نظر می رسد.
رویکرد جدید توسعه میان افزا به لحاظ اهمیت بالا این ضرورت را ایجاب نموده که به صورت نظری به بیان مفاهیم، اصول و کاربردهای آن پرداخته شود. همچنین مرور تجارب شهرهای مختلف آمریکا در سال های اخیر پیرامون توسعه میان افزا بیانگر آن است که در گذشته در اغلب شهرها، به موازات توسعه بیرونی شهر، محلات درونی شهر(عمدتاً در بخش مرکزی) تبدیل به محلاتی آسیب پذیر شده اند و این در حالی است که بخش عمده ای از خدمات و زیرساخت ها در این محلات وجود دارد و با تغییر سیاست های کاربری می توان آن ها را در چرخه فعالیت های نوین شهری قرار داد.
به دنبال وجود شرایط مشابه در شهرهای ایران در اینجا با معرفی رویکرد توسعه میان افزا بصورت نظری و همچنین بررسی تجربیات جهانی و شناخت دقیق اجزای الگوی توسعه میان افزا، هدف اصلی که شناخت معیارهای صحیح انتخاب نقاط مطلوب برای توسعه میان افزا است، محقق گردد.

واژه های کلیدی: توسعه میان افزا، محلات درونی شهر، خدمات شهری، زیرساخت های شهری