پایان نامه مطالعه جامعه شناختی نقش سرمایه اجتماعی شورایاری محله ها در توسعه محلی شهر تهران

مهدی شهبازی
شاهد
کارشناسی ارشد
جامعه شناسی
دکتر عبدالرضا باقری بنجار

چکیده
شورایاری محله ها، حکومت  محلی تازه تأسیس می باشد که در صورت نهادینگی می توانند موجبات گسترش توسعه محلی، افزایش مشارکت مردم در اداره امور محلی و پاسخگو نمودن نهادهای محلی شود. پژوهش حاضر با روش تحقیق کیفی و با رهیافت نظریه زمینه ای به آسیب شناسی جامعه شناختی عملکرد شورایاری محله¬ها شهر تهران با تأکید بر سرمایه اجتماعی آنان و با هدف کشف عوامل موثر در کارایی و اثربخشی شورایاری محله ها در توسعه محلی می پردازد. برای افزایش حساسیت نظری از مطالعات نظری سرمایه اجتماعی، حکمرانی خوب و توسعه محلی و از مطالعات فنی مدیریت شهری و حکومت های محلی استفاده شده است. تحلیل یافته ها و مدل های نظری ساخته شده بیانگر این می باشد که شورایاری محله ها با مسائل فراوانی نظیر بی سامانی و بی کارکردی اجتماعی ، عدم مشارکت شهروندان و رها شدگی روبرو می باشد. در واقع مفهوم و هسته مرکزی پژوهش «عدم نهادینگی» می باشد، عواملی که موجب پیدایش این پدیده شامل «عدم نهادینگی شورای اسلامی شهر»، «محدودیت شورایاری»، «فقدان نظارت»، «ابهام در قوانین» و«عدم تعامل متقابل برون گروهی» می باشد که در نهایت موجب محدودیت فعالیت های آنان در مدیریت محلی می شود. اعضای شورایار بر فائق آمدن بر «عدم نهادینگی» از دو راهبرد «حمایت خواهی» و «نهادخواهی» استفاده می کنند راهبرد «حمایت خواهی» زمانی از سوی شورایاران استفاده می شود که در تعامل و روابط درون گروهی و برون گروهی تنش داشته باشد و در این شرایط خواهان دخالت شورای شهر و ستاد شورایاری برای حل مشکلات و مسائل می باشند و یا در صورت عدم تعامل سازنده با شورای شهر و ستاد شورایاری، شورایاران از راهبرد «نهاد خواهی» استفاده می کنند و یا به منظور تبلیغات و اطلاع رسانی نهاد شورایاری و برای فائق آمدن به «عدم نهادینگی»، شورایاران راهبرد «نهاد خواهی» را اتخاذ می کنند.

واژگان کلیدی: روش تحقیق کیفی، نظریه زمینه ای، سرمایه اجتماعی، توسعه محلی، حکمرانی خوب، شورایاری محله، مدیریت شهری، حکومت محلی و شهر تهران