بررسی منطقه ای پتانسیل تابش خورشیدی با ارزیابی و بهینه سازی روش های درون یابی در سطح کشور ایران
بررسی منطقه ای پتانسیل تابش خورشیدی با ارزیابی و بهینه سازی روش های درون یابی در سطح کشور ایران
تعیین محل بهینه ی نیروگاههای خورشیدی عاملی تأثیرگذار در افزایش بهرهوری آنها بوده و تابعی از دقت محاسبهی پتانسیل تابش خورشیدی میباشد. استفاده از روابط مکانی میان دادهها در روشهای درونیابی، موجب افزایش دقت تخمین پتانسیل تابشی برای مناطق مختلف کشور میگردد. تنوع بالای روشهای درونیابی و تفاوتهای محسوس در نتایج آنها لزوم بررسی این روشها را میرساند. در تحقیق حاضر روشهای درونیابی؛ وزندهی معکوس فاصله (IDW)، تابع پایهی شعاعی (RBF)، درونیابی پخشی (DI)، کریجینگ و کوکریجینگ پیادهسازی شده و نتایج حاصل با اعتبارسنجی متقابل مقایسه شدند. به منظور افزایش دقت روش کوکریجینگ، نقشهی پتانسیل تابشی برآورد شده با مدل SolarGIS به عنوان دادهی کمکی با دادههای مشاهداتی تلفیق گردید. بررسی نتایج نشان میدهد که بهینهسازی عوامل مؤثر در روشهای درونیابی موجب افزایش همگرایی ۳/۸ درصدی مقادیر نتایج میگردد. از بین روشهای درونیابی، روش کوکریجینگ با دادههای کمکی دما و ارتفاع با خطای جذر میانگین مربعاتی (RMSE) برابر با ۸۲/۹ وات بر مترمربع سطح بهینه را تخمین زد. با واردکردن نقشه پتانسیل تابشی حاصل از تصاویر ماهوارهای (مدل SolarGIS) به عنوان دادهی کمکی در روش کوکریجینگ، دقت سطح برآورد شده نسبت به کوکریجینگ و دادههای کمکی دما و ارتفاع ۱/۴% بهبود یافت. مطالعهی سطح تولیدشده نشان میدهد، اغلب مناطق کشور، به ویژه بخشهای جنوبی از استعداد بالایی برای استفاده از انرژی تجدیدپذیر خورشیدی برخوردار هستند. لذا بخشهای میمند، سعادتآباد، کوار و سروستان از استان فارس، باوی از خوزستان و نوکآباد از استان سیستان و بلوچستان با اختلاف ناچیز به ترتیب به عنوان مناطق با پتانسیل تابشی بالا معرفی شدند.
پتانسیل تابش خورشیدی؛ درون یابی مکانی؛ انرژی خورشیدی؛ کوکریجینگ؛ ایران
دیدگاهی بنویسید.
بهتر است دیدگاه شما در ارتباط با همین مطلب باشد.