ساختار سیستم شهر در ایران- قبل از انقلاب اسلامی

۱-۴-۱- شهرنشینی:

• ترکیب دو پدیده

رشد فاصله منظومه های شهری و جمعیت شهری و روستایی

تأییدی بر نظریه وابستگی در سلسله مراتب جوامع شهری ایران قبل از انقلاب.

• نقطه مشترک طرفداران این نظریه: کشورها و مناطق تووسعه یافته و توسعه نیافته بصورت مستقل بوجود نیامده اند و وابسته بهم هستند.
• توسعه برخی نقاط موجب عدم توسعه نقاط دیگر و بالعکس.
• نابرابری سازمانی موجب ایجاد رابطه استثماری بین مراکز و اقمار و زنجیره ای از انتقال ثروت و مازاد تولید از اقمار بطرف مرکز می شود.

رابطه تهران با منظومه های شهری و مراکز استانها و رابطه مرکز و اقمار وابسته است که شامل:

• وابستگی اقتصادی و انتقال مازاد تولید به تهران:

• · توسعه تهران در زمان رضا شاه(انتقال مازاد تولید به تهران) و پسرش(تزریق درآمد نفت به شهرها) تا ۱۳۵۷٫

• تمرکز نخبگان قدرت سیاسی در تهران:

در ۱۳۵۵ بیش از ۴۰٪نیروی کار جمعیت تهران،‌کارمند بودند.

طی۵۵- ۱۳۳۵ جمعیت شهرهای ایران از یک الگو تبعیت کرده:

فرستنده : خانم مهندس مهناز اکبری