شهرنشینی یونان: نمونه های کوچک

سِلینوس:
در سیسیل غربی و در حدود سال ۶۳۰ ق. م. به دست قبایل بومی به وجود آمد.
بر فراز دو تپه نسبتاً مسطح
تپه جنوبی که در کنار دریا واقع شده بود: مکان اولیه شهر
شهر در اثر توسعه مداوم به طرف تپه دوم در شمال و شیب های مجاور آن
به تدریج تپه اولیه هویت غالب مسکونی را از دست داده و از حدود سال ۵۸۰ ق. م. به بعد به صورت آکروپلیس درآمد.
محلات مسکونی: بدون طرح در شیب های ملایم
مساحت در اواخر قرن ۵ ق. م.: تقریباً ۷۰ آکر
جمعیت: به جز بردگان ۳۰ هزار نفر
نابودی کامل در سال ۴۰۹ ق. م. به دست کاتژیها
ساخت شهر پس از تخریب بر اساس طرح شطرنجی و ساخت معبد در بخش جنوب شرقی
دورا اُروپوس:
نظریه ساخت در حدود سال ۲۸۰ ق. م. به عنوان یکی از قلعه های نظامی مستعمراتی برای حفظ امنیت راه های
ارتباطی، بر فراز فرات و راه تجاری آن
در کرانه راست رودخانه
بر طبق طرح شطرنجی و ساده
با توجه به سیاست امپراطوری روم: مملو از سربازان یونانی
در حدود ۱۰۰ ق. م.: تحت حکومت پارتیان << به عنوان شمالی ترین شهر پادگانی آن بر سر مهم ترین راه تجاری
در غرب پالمیرا، از شکوفایی خاصی برخوردار شد.
اُلینتوس:
بر ساحل شمالی دریای اژه و بر کرانه خلیج تورنائیک
دهکده اولیه از حدود سال ۱۰۰۰ ق. م. تا هنگام تخریب آن در سال ۴۷۹ ق. م. توسط ایرانیان بر ارتفاعات جنوبی دو تپه استقرار داشته است.
پس از انهدام: بازسازی به عنوان یکی از شهرهای کَلدانیان
از سال ۳۷۹ ق. م. به بعد رشدی سریع یافت.
در سال ۳۸۴ ق. م.: تخریب کامل به دست فیلیپ مقدونی << جمعیت: با احتساب تعداد زیادی برده: بیش از ۱۵ هزار نفر
شهرسازی نظری و عملی یونان
شهرهای طراحی شده یونان، علی رغم نظم و ارتباط ظاهری و رسمی میان ساختمان های آن << به هیچ وجه منبعث از قواعد آکادمیک شهرسازی نبوده
ویچرلی: هیچ گونه نظریه خاصی در رابطه با شهرسازی یونانیان وجود نداشته
ارسطو: ۱۰ شهروند یک پلیس را به وجود نمی آورند، در حالی که با وجود ۱۰ هزار شهروند نیز دیگر آن مکان پلیس نیست.
افلاطون: بر اساس تئوری ریاضی: ۵۰۴۰ قطعه زمین
هیپوداموس: جمعیت مطلوب شهر: ۱۰ هزار نفر<< سه گروه: صنعتگران، کشاورزان و نظامیان
همچنین زمین بر سه بخش: مقدس، عمومی و خصوصی
فرم شهری دوره هلنی یونان: نتیجه کاربرد اصول ساده شهرسازی و متأثر از قبول بی چون و چرای این نکته که: شهرسازی در واقع هنری عملی است.
فضای شهری هرگز مفهوم زیبایی شناسانه به خود نگرفته بود.
معماران و هنرمندان یونانی: سخت شیفته حجم بودند؛ حجم فیزیکی ساختمان های منفرد یا مجسمه ها.
توجه به فرم دهی فضا، از قرن پنجم به بعد: تنها برای آگورا
در نتیجه: شیوه برخورد یونانیان با شهرسازی: عملی

منبع: تاریخ شکل شهر تا انقلاب صنعتی (جیمز موریس)