پیش نیاز ها و ملزومات خصوصی سازی

پذیرش مکانیزم بازار و معاملات واضح اقتصادی، پیش نیاز خصوصی سازی است.

– تا وقتی که روی کالا و خدمات قیمت گذاری کنیم، خصوصی سازی را قبول نداریم.

– تا وقتی که پول و ثروت را چیز بدی بدانیم، خصوصی سازی را قبول نداریم.

– تا وقتی که سرمایه دار را کسی بدانیم که خون مردم را در شیشه می کند، خصوصی سازی را قبول نداریم.

– تا وقتی که در ارائه امور داخلی بخش خصوصی دخالت کنیم و بگوئیم چه فردی را استخدام کند یا بیرون کند و چقدر حقوق بدهد یا ندهد یا بیمه بکند یا نکند و… یعنی به خصوصی سازی اعتماد نداریم و آن را نشناخته ایم .

نکته:

در خصوصی سازی صاحب کار جدید یا مدیر بخش خصوصی به دنبال نفع مالی اش است و باید باشد و اگر به دنبال آن نباشد ، می شود مثل ”بخش دولتی ”.

اصلا خصوصی سازی بر نفع مادی بنا شده است.

خصوصی سازی در وهله اول ابزار مدیریتی است نه صرفه جویی .

در صورتی که تلقی ها بر عکس است. انتظار کاهش نیرو ، افزایش سود و کاهش هزینه و… را دارند ، در حالی که اینها هدف نیستند و بالاجبار اتفاق می افتند.

مثال:

– کاهش تعداد اطاق های خالی هتل

– افزایش ضریب اشغال صندلی هواپیما

– تبلیغ، اینترنت ، تشویق سفر اضافی ، ارزان شدن

– ساعات آخر و تا نصف، کیفیت خدمات ، نحوه برخورد و…

– کاهش فضای پارک خالی در پارکینگ و افزایش ساعت کار پارکینگ و کاهش هزینه اداره امور آن .

– افزایش راندمان اتوبوسرانی

– کاهش فرار اتوبوس ها

– در راهبری قطار: افزایش سطح سرویس ، افراد مودب ، حتی خرید ملزومات ، ضد سرقت ،…

– در بلیط: سطح خدمات بالا ،حتی حذف بازار سیاه

– در ساخت و نگهداری و بهره برداری ابزاری عالی است. خرابی و تزریق به موقع پول ،)Pay &Display

اطلاع رسانی ، جریمه و…

– نگهداری معابر درون شهری و برون شهری (قرارداد ۲ ساله)

– ایجاد تحرک در بهره برداری و راه اندازی آن (مثلا در سیستم دوچرخه سواری).

پس:

اگر خصوصی سازی می کنیم نباید بخاطر شعار خصوصی سازی باشد ، بلکه باید به خاطر معجزه مدیریتی ، خصوصی سازی بالاجبار در این کار صورت گیرد.

منبع: بخش هائی از تدریس دکتر تقی زاده برای شهرداری های کشور