پل راه‌آهن گارابیت فرانسه

پل راه‌آهن گارابیت (Garabit viaduct) در سال ۱۸۸۴ روی رودخانه ترویر، در منطقه کانتال در کوهستان‌های مرکزی فرانسه ساخته و سال بعد افتتاح شد.

این پل که طول آن ۱۸۵۳ فوت است، به شکل طاقی – قوسی طراحی و ساخته شده است. ارتفاع قوس حامل بار سازه در بلندترین قسمت به ۱۶۵ متر می‌رسد.

پل گارابیت که تمام سازه آن از آهن ساخته شده به خاطر جلوگیری از زنگ زدگی و خوردگی به رنگ قرمز رنگ‌آمیزی شده و هدف از ساخت آن فقط عبور قطار از روی آن بوده است.

قطعات اصلی پل هر یک سال یک بار و کل سازه نیز هر ۳سال یک بار مورد بازبینی قرار می‌گیرد.

پل گارابیت را اهالی منطقه کانتال نماد پیشرفت فرانسه می‌دانستند به همین علت گارابیت یکی از جاذبه‌های گردشگری داخلی در فرانسه در طی سال‌های ۱۸۹۰ تا ۱۹۰۴ به شمار می‌رفت.

مهندس طراح و سازنده این پل، گوستاو ایفل است که وی قبل از این پل، برج ایفل را در پاریس ساخته بود. چهره گوستاو ایفل و نمای قوسی شکل پل گارابیت روی اسکناس‌های ۲۰۰ فرانکی طراحی شده است.

در سال ۱۸۶۴ هنگامی که گوستاو ایفل توانست شرکت مهندسی خودش را به صورت مستقل راه‌اندازی کند، کشورهای اروپایی از جمله فرانسه به فکر راه‌اندازی شبکه سراسری خط آهن در قاره‌ی اروپا بودند، هنگامی که در سال ۱۸۷۰ ساخت این شبکه خط آهن به مرحله اجرا رسید، شرکت ایفل پیشنهادی بر ساخت یک پل خط آهن روی رودخانه ترویر دریافت کرد.

ایفل به همراه لئون بویر و موریس کشلن (مهندس محاسبات ساخت سازه) طراحی و ساخت این پروژه را در محل کارگاه خود در پاریس آغاز کرد.

محاسبات نشان می‌داد که پل دارای حدود ۵۶۵ متر طول بوده و باید در برابر بادهای کوهستانی منطقه کانتال مقاومت کند که این نیازمند یکنواختی مصالح به کارگیری شده در قسمت نشیمن‌گاه و طراحی خاص سازه بود.

به لحاظ جنس گرانیتی کوه‌های منطقه پایه‌های اصلی پل از مصالح هم نوع ساخته ‌شده است. در آن زمان سنگ‌تراشان فرانسوی قادر به تراش دقیق سنگ‌های گرانیتی نبودند به همین سبب ایفل، استادکاران ایتالیایی را برای این کار به خدمت گرفت.

اوت سال ۱۸۸۰ آماده سازی نشیمن‌گاه پل آغاز شد. در سمت پر شیب دره، ستون‌ها گرانیتی پل با ظرافت استادکاران سنگ‌تراش ایتالیایی به وسیله ۴ قوس و ۵ ستون ساخته شد.

برای جلوگیری از نشست پل در قسمت‌های مختلف به علت طول زیاد و همچنین وجود رودخانه ترویر حامل بار سازه به صورت قوسی روی پایه‌های بتونی در نظر گرفته شده، پل همچنین دارای ۵ ستون هرمی شکل به عنوان پایه‌هایی در نقاط دیگر بود این ستون‌ها روی پایه‌های گرانیتی بود که فاصله ۲۰ متر در دو وجه پایینی داشته و هر چه به سمت بالا پیش رفته فاصله دو وجه کم شده تا به مقدار فاصله ۶ متر می‌رسد و علت آن جاگیری خط اصلی پل و عرشه روی ستون‌هاست.

خطر دیگری که کل سازه را تهدید می‌کرد وزش بادهای فصلی در منطقه بود، ایفل به پیشنهاد کشلن و با مشورت بویر کل سازه را به صورت متخلخل طراحی کرده بود، سازه اصلی به صورت نوارهایی بر پایه مثلث و تنیده در هم که در نقاط مختلف از یک دیگر عبور می‌کنند ساخته شد.

دو ستون در دو طرف شانه‌های قوص اصلی به صورت دو پایه از روی قوس به خط اصلی رسیده تا بار در این نقاط تجمیع نشده و به صورت یکنواخت در قسمت‌ها تقسیم شود.

درزهای انبساطی طراحی شده در نقاط اتصال قطعات پل برای تغییرات اندازه قطعات در گرما و سرمای منطقه در نظر گرفته شد.

ایفل برای اینکه دقت بیشتری در ساخت قطعات انجام گیرد آن‌ها را در کارگاه خود می‌ساخت و سپس به محل پل برای نصب انتقال می‌داد، ساخت عرشه پل از دو سمت به سوی مرکز در اواخر سال ۱۸۸۰ آغاز شد.

برای ساخت عرشه پل گارابیت ۱۰۰ نفر کارگر و هر کدام ۳ ماه تلاش کردند تا عرشه پل به مرحله بهره‌برداری برسد.

کمبود بودجه و تغییر فصل از مشکلاتی بود که در سال‌های ۱۸۸۱ تا ۱۸۸۳ ایفل با آن دست به گریبان بود، ساخت پل گارابیت در سال ۱۸۸۴ با وزن حدود ۳۹۰۰ تن و هزینه‌ای بالغ بر ۴۰۰/۶۲۷ دلار و انحراف واقعی از معیار ۸ میلی‌متر به پایان رسید و در سال ۱۸۸۵ توسط گروه مهندسان مشاور ایفل افتتاح شد.

در اواسط جنگ جهانی دوم پس از اشغال فرانسه توسط آلمان‌ها نیروهای مقاومت اقدام به بمب‌گذاری در پایه‌های اصلی پل گارابیت نمودند وقتی ساکنان سنت فلور از موضوع باخبر شدند به نزد فرماندهان مقاومت رفته و آنان را از این کار منصرف کردند.

با احداث پل‌های تمام بتونی به موازات پل گارابیت روی رودخانه ترویر استفاده از پل گارابیت به حداقل رسید به طوری که تنها یک قطار مسافربری و ۳ قطار باربری از آن با سرعتی برابر ۱۰ کیلومتر و مدت یک دقیقه از آن می‌گذرد.