باقر آیت الله‌زاده شیرازی (۱۳۱۵-۱۳۸۶)

باقر آیت‌الله زاده شیرازی سال ۱۳۱۵ در نجف اشرف به دنیا آمد.

او پس از تکمیل تحصیلات متوسطه در دبیرستان دارالفنون وارد دانشکده هنرهای زیبای تهران شد.

او دارای دکترای مرمت آثار تاریخی به سال ۱۳۵۰ از دانشگاه رم است.

وی پس از بازگشت به ایران، دفتر فنی سازمان حفاظت آثار باستانی ایران را در اصفهان بنیان گذاشت و در تشکیل سازمان میراث فرهنگی کشور در ۱۳۶۴ تلاش موثر داشت.

این معمار در دانشگاه‌های تهران، علم وصنعت، شهید بهشتی و سایر موسسات آموزش عالی کشور، به تدریس می‌پرداخت.

باقر آیت‌الله‌زاده شیرازی، فرزند عالم ربانی مرحوم سیدمحمد حسین است.

وی به سبب مهاجرت پدرش برای تحصیل در نجف اشرف، در همان شهر در سال ۱۳۱۵ به دنیا آمد اما در همان اوان کودکی به همراه خانواده به ایران بازگشت.

دوره ابتدایی را در نجف و تهران گذراند و در سال ۱۳۳۵ از دبیرستان دارالفنون فارغ التحصیل شد.

پس از آن به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت و در سال ۱۳۴۲ با رتبه عالی و به عنوان دانشجوی ممتاز با مدرک فوق لیسانس از دانشگاه فارغ‌التحصیل شد.

آیت‌الله‌زاده پس از گذراندن یک سال از دوره عالی شهرسازی دانشکده مذکور برای ادامه تحصیل در دوره تخصصی پژوهشی مرمت آثار تاریخی در سال ۱۳۴۳ عازم ایتالیا شد.

سال ۱۳۴۶ به منظور پژوهش در بستر تاریخ معماری و شهرسازی ایران به میهن بازگشت.

در سال ۱۳۵۰ از رساله خود درباره احیای مرکز تاریخی فرهنگی اصفهان با رتبه عالی در دانشکده معماری رم دفاع کرد.

آیت‌الله‌زاده شیرازی پس از اخذ دکترای خود در رشته معماری از دانشگاه رم ایتالیا در سال ۱۳۵۰به تالیف وتحقیق پرداخت و نیز در سال ۱۳۶۴تلاش شایانی در تاسیس سازمان میراث فرهنگی کشور و برگزاری کنگره‌های مختلف علمی در ارتباط با معماری و شهر‌سازی کرد.

باقر آیت الله زاده شیرازی در ساعت ۱۹:۱۵ روز ۲۸ مردادماه ایست کامل قلبی کرده و هنگام رسیدن اورژانس به محل برگزاری بزرگداشت، فاقد علایم حیاتی بوده است.

با این حال، او به بخش احیای بیمارستان منتقل شد، ولی پس از ۲۰ دقیقه انجام عملیات، احیا موفق نبود.

وی که چند دقیقه در مراسم بزرگداشت خود سخن گفت، ابتدا با خواندن آیه هایی از قرآن با این معنی که ما اجر کسی را که به درستی عمل کند، از بین نخواهیم برد، از پدرش یاد کرد که از او خواسته بود شغلی را انتخاب کند که عاقبت به‌خیر شود.

باقر آیت‌الله‌زاده شیرازی در مراسم آخرین تجلیل وی در فرهنگستان هنر اعلام داشت: من برای آنکه دعای مردم و پدرم پشت سرم باشد، در گام نخست مرمت مساجد را انتخاب کردم.

این هنرمند معمار، زبان انگلیسی- ایتالیایی را به خوبی می‌دانست و برای اولین بار جایزه بزرگ معماری آقاخان را در زمینه مرمت به اتفاق اوژتیو گالری ایتالیایی کسب کرد.

به علم و تولید اعتقاد داشت.از کمبود علم و صنعت و استفاده آن در معماری ایران رنج می برد و می گفت: “ما در انقلاب صنعتی سهیم نبودیم و باید جبران کنیم راهی جز این نیست”.

وی شهر را به نام شهر اسلامی قبول نداشت . می گفت اسلام شهر نداشته ولی در هر منطقه جغرافیا انسانها با فرهنگ و تولید و علم خود تحت فرهنگ اسلامی شهر‌های خود را ساخته‌اند که در آن شهرها بزرگانی جهانی تربیت شدند.