شهر لندن بریتانیا

لندن پایتخت و مهم‌ترین شهر انگلیس است که در جنوب این کشور قرار دارد.

لندن، مخلوطی از یک شهر جهان سومی و یک شهر کاملا پیشرفته است. مساحت شهر نزدیک به یک‌هزار و ۵۰۰ کیلومتر مربع است و جمعیت آن به ۷ میلیون نفر می رسد.

مردم لندن هم مثل سایر هموطنانشان به زبان انگلیسی صحبت می کنند، با این حال احتمال دارد مردم  شهرهای دیگر  انگلستان برای ارتباط با اهالی این شهر به مشکل بربخورند.

اصولا در انگلستان و در نواحی مختلف آن، لهجه‌ها کاملا با یکدیگر متفاوت است و مردم هر منطقه با لهجه‌ای که مخصوص خودشان است، صحبت می کنند.

تاریخ شهر

لندن شهری باستانی به شمار می‌رود. در تاریخ با این که نشانه‌هایی از اقامت انسان‌ها در این منطقه پیش از رومی‌ها دیده می‌شود، اما اولین بار که نام این شهر در منابع تاریخی دیده می‌شود مربوط به دوران پس از فتح بریتانیا توسط روم می‌شود.

این شهر توسط رومی‌ها با نام لاندینیوم بنا شد و ۱۷ سال با این نام زنده بود. در سال ۶۱ پس از میلاد این شهر در حمله قبایل بومی با خاک یکسان شد.

در سده دوم پس از میلاد لندن رومی حدود ۶۰ هزار نفر جمعیت داشت. اما با افول قدرت امپراتوری روم این شهر کم‌کم از سوی ساکنانش ترک شد و در قرن ۵ پس از میلاد بسیاری از ساکنانش آن را ترک گفته بودند.

در سده ششم میلادی، آنگلوساکسون‌ها شهر دیگری درکنار لاندینیوم ساختند و آن‌را لاندنویک نام‌ نهادند. این شهر هم در سال  ۸۵۱ توسط وایکینگ‌ها با خاک یکسان شد.

بیست سال بعد از آن آلفرد کبیر شاه جدید انگلیس صلح برقرار کرد و این شهر را دوباره به درون دیوارهای دفاعی لندن رومی منتقل کرد. این شهر پس از آن ایلدویچ نام گرفت که به معنای شهر قدیمی بود.

این شهر تا قرن ده دوباره به دست وایکینگ‌ها افتاد و دوباره انگلیسی‌ها آن را پس گرفتند. در قرن ده لندن شهر مهمی در انگلیس محسوب می‌شد اما با این حال مرکز حکومت در وینچستر قرار داشت.

در قرون وسطی و با پادشاه شدن ویلیام فاتح شهروندان لندن دارای امتیازات ویژه‌ای شدند. در سال ۱۰۹۷ ویلیام دوم قصر جدیدی در کنار شهر لندن ساخت که وستمینستر نام گرفت و مقر حکومت را در آن قرار داد که هنوز هم مقر پادشاهی انگلیس است.

در قرن دوازدهم وستمینستر و لندن به واسطه بزرگ شدن به هم رسیدند و بالاخره وینچستر را کنار زدند و به عنوان پایتخت انگلیس شناخته شدند. تا قرن چهاردهم روز به روز بر تعداد ساکنان این شهر افزوده می‌شد.

لندن در قرن سیزدهم ۱۰۰ هزار نفر جمعیت داشت. در قرن چهاردهم اما بیماری سیاه یا همان طاعون یک سوم جمعیت این شهر را نابود کرد. پس از آن تا قرن هفدهم دوباره جمعیت شهر بیشتر شد.

در قرن هفدهم دوباره بیماری طاعون به لندن زد؛ این بار برای آخرین. پس از آن لندن دیگر هرگز دچار بیماری‌های سراسری و مهیبی که جمعیتش را نابود کند نشد.

لندن در قرن هجدم بزرگ‌تر شد و د رقرن نوزدهم به بزرگ‌ترین شهر دنیا تبدیل شد. یکی از علل گسترش سریع شهر احداث خطور راه‌آهن در این شهر بود که حومه شهر را به مرکز وصل کرد و دسترسی شهر برای مردم حاشیه‌نشین را آسان کرد.

بزرگ‌شدن شهر و شلوغی خیابان‌ها مسئولان شهر را به فکر احداث اولین مترو جهان انداخت. زیرساخت‌ها در لندن بین سال‌های ۱۸۵۵ تا ۱۸۸۹ به سرعت گسترش یافتند و در همین سال‌ها لندن در تقسیمات کشوری از  شهر به یک پله بالاتر ارتقا پیدا کرد.

این شهر در سال‌های جنگ‌ جهانی دوم بر اثر بمباران‌های آلمان نازی صدمات بسیار زیادی محتمل شد و ۳۰ هزار نفر از شهروندانش جان خود را از دست دادند. در دهه‌های ۱۹۵۰، ۶۰ و ۷۰ مناطقی از شهر که بر اثر بمباران نابود شده‌ بودند به سرعت بازسازی شدند که همین سرعت در بازسازی، هویتی ناهمگون از نظر معماری به لندن داده است.

در سال ۱۹۶۵ مناطق بیرونی لندن هم به آن اضافه شدند و لندن بزرگ در همین سال شکل گرفت.  در سا‌ل‌های پس از جنگ جهانی دوم موجی از مهاجرت به لندن به راه افتاد و افراد خارجی بسیار زیادی از کشورهای مختلفت به ویژه کشورهای عضو جامعه مشترک‌المنافع به این شهر آمدند.

از دیگر اتفاقات لندن پس از جنگ جهانی دوم و دهه‌های پایانی قرن بیستم می‌توان به تروریسم در این شهر اشاره کرد.

تهدیدهای مستمر این شهر از سوی گروه‌های جدایی‌طلب ایرلندی تا سال ۱۹۹۷ و آتش‌بس میان گروه‌های درگیر ادامه داشت. پس از آن مهمترین اتفاقی که در این شهر افتاده است بمب‌گذاری انتحاری ۷ جولای ۲۰۰۵ در مترو لندن است.

جغرافیا و آب‌ هوای شهر

تنها شاخصه جعرافیایی لندن رودخانه تیمز است. این رودخانه از جنوب غرب لندن وارد شهر می‌شود و به سمت شرق می‌رود. دره تیمز هم یکی دیگر از شاخصه‌های جغرافیایی شهر است که در آن چند تپه مانند تپه‌های پارلمان و ادینگتون وجود دارند.

آب و هوای لندن نسبت به دیگر شهرهای انگلستان معتدل تر بوده، هوای این شهر تقریبا همیشه شرجی و مرطوب است.

زمستان ها چندان سرد نیست و تابستان ها هم آب و هوای ملایمی در انتظار شهر خواهد بود، اما آب و هوای لندن اصولا دمدمی مزاج است و حتی در اوج تابستان هم باید انتظار باران را داشت.

دمای هوای شهر در تابستان نهایتا به ۳۰ درجه سانتیگراد و در سردترین روزهای زمستان به شش درجه بالای صفر می رسد، اما در زمستان، رطوبت هوا باعث می شود که بیشتر احساس سرما کنید.

لندن در تمام طول سال مملو از گردشگران است و فقط در زمستان ها کمی از تعداد بازدیدکنندگانش کم می شود. بهترین زمان برای سفر به لندن از نظر آب و هوا، اواسط تابستان است. مثل اکثر شهرهای بزرگ، قیمت‌هتل ها در این فصل بیش از دیگر فصل‌های سال است.

حمل و نقل شهر

لندن از جمله پررفت و آمدترین شهرهای دنیاست و چه برای رفتن به آن و چه برای خارج شدن از آن، راه های بی شماری پیش روی مسافران است. لندن چند فرودگاه مهم هم دارد که مهم‌ترین آن‌ها هیثرو است. علاوه بر این می‌توان  از طریق آب‌های آزاد هم به این شهر رسید.

با این حال اتوبوس از بقیه گزینه‌ها مناسب‌تر است. خیابان های شلوغ و آلوده لندن، رانندگی یا حتی دوچرخه سواری را در این شهر سخت و طاقت فرسا کرده است و بنابراین بهترین کار، استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی شهر مثل اتوبوس‌های قرمز دوطبقه یا تاکسی‌های سیاه و راحت آن است.

قایق‌های مسافربری زیادی هم در رودخانه و کانال‌های شهر رفت و آمد می‌کنند. از آنجایی که بسیاری از آثار دیدنی لندن در نزدیکی یکدیگر قرار دارند، پیاده روی می تواند گزینه مناسبی برای جابه جایی بین آنها باشد. مترو  لندن با ۱۲ مسیر مجزا، بهترین و سریع‌ترین راه برای جابه جایی در شهر است.

جمعیت‌شناسی شهر

خود شهر لندن طبق سرشماری‌‌های سلا ۲۰۰۶ میلادی ۷ ملیون و ۵۱۲ هزار و ۴۰۰ نفر جمعیت دارد. میزان تراکم جمعیتی این شهر ۱۲ هزار و ۳۳۱ نفر در هر مایل مربع (۴٫۷۶۲ کیلومتر مربع) است. در سرشماری سال ۲۰۰۶ همچنین جمعیت کلانشهر لندن یعنی شهر به همراه حومه‌اش بین ۱۲ تا ۱۴ ملیون نفر تخمین زده شده است.

ترکیب نژادی این شهر هم بسیار گسترده است. ۶۹٫۶ درصد شهر را سفیدپوستان از نژادهای مختلف تشکیل می‌دهند، ۳٫۴ درصد شهروندان دو رگه هستند، ۱۲٫۹ درصد متعلق به نژادهای جنوب آسیا هستند و ۱۰٫۸ لندنی‌ها سیاهپوست هستند.

جاذبه‌های گردشگری شهر

لندن جاذبه‌های زیادی برای دیدن دارد. برخی از مهم‌ترین این جاذبه‌ها این‌ها هستند:

موزه ملی: این موزه در سال ۱۸۲۴ میلادی ساخته شده و بیش از ۲ هزار و ۱۰۰ اثر نقاشی را در خود جای داده است. این موزه از نظر ارزش آثاری که در اختیار دارد، جزو کم نظیرترین موزه های دنیا به شمار می آید.

موزه هنرهای معاصر وایت کیپل: این موزه جزو جذاب‌ترین موزه‌های لندن است و در واقع نمایشگاه بزرگی از آثار عکاسی، نقاشی، مجسمه سازی و قسمت‌های نمایش فیلم‌های کوتاه است. در این موزه همچنین برنامه های آموزشی مختلفی نیز برگزار می‌شود.

بیگ بن: بدون شک ساعت بیگ بن لندن، معروف ترین ساعت دنیاست. کار ساخت این ساعت در سال ۱۸۵۲ میلادی آغاز شد و تا سال ۱۸۵۹ به طول انجامید. ناقوس اصلی این ساعت، ۵/۱۳ تن وزن دارد.

علت نامگذاری این ساعت به این نام، به سربنجامین هال، مامور عالیرتبه دولت انگلستان که مامور ساخت این ساعت بود برمی‌گردد. پخش صدای ناقوس ساعت بیگ بن (از شبکه بی.بی.سی) در طول جنگ جهانی دوم، اهمیت زیادی داشت. شنیدن صدای بیگ بن به این معنی بود که انگلستان هنوز شکست نخورده است و این مسئله به شنوندگان، احساس آرامش و امید به پیروزی می داد.