برنامه حمل و نقل شهری سازمان ملل متحد

موتوریزه شدن سریع و سرمایه گذاری ناکافی در برنامه حمل و نقل شهری در کنار مدیریت عبور و مرور نادرست در کشورهای در حال توسعه، شمار زیادی از تصادفات جاده ای، مرگ و جراحت، آلودگی هوا و فقدان سازندگی اقتصادی را سبب شده است.

بزرگترین مشکل برنامه مدیریت طراحی حمل و نقل شهری سازمان ملل متحد که نام “زیستگاه سازمان ملل” را به خود گرفته است؛ یافتن راههایی برای ارتقاء سازندگی و شرایط پیشرفته زندگی و کار برای جمعیت شهری بوسیله برآوردن صحیح نیاز حمل و نقل، آنهم بگونه ای اقتصادی و با در نظر گرفتن محیط زیست و از نظر اجتماعی پایدار است.

سیستمهای پایدار ارتباطات و حمل و نقل

سیستمهای ارتباطات و حمل و نقل، کلید انتقال کالا، مردم، اطلاعات و ایده ها هستند. آنها همچنین کلید دسترسی به بازار، اشتغال، مدارس و سایر تسهیلات اجتماعی؛ چه در شهرها و چه در بین شهرها؛ و در نقاط روستایی و مناطق دور افتاده می باشند. بخش حمل و نقل، مصرف کننده اصلی انرژی غیر تجدید شونده و زمینهای شهری است و در عین حال شریک عمده آلودگی، راهبندان و تصادفات می باشد. سیاست یکپارچه حمل و نقل و کاربرد زمین و برنامه ریزی می تواند آثار منفی سیستمهای حمل و نقل فعلی را کاهش دهد. مردم فقیر، زنان، کودکان، جوانان، سالمندان و معلولین بخاطر کمبود دسترسی و ایمنی، گرانی، و ناکافی بودن سیستم حمل و نقل در معرض آسیب هستند. توسعه در فن آوری ارتباطات می تواند اثر مهمی بر فعالیت اقتصادی و الگوهای اسکان انسانی داشته باشد.

مدیریت حمل و نقل انسانی باید به طریقی صورت پذیرد که دسترسی مناسب به محل کار، ارتباطات اجتماعی و تفریحات را برای همگان بوجود آورد و در راه فعالیتهای اقتصادی مهمی از قبیل تامین غذا و دیگر مواد ضروری زندگی تسهیلات ایجاد کند. این امور همزمان با کاهش اثرات منفی حمل و نقل بر زندگی مردم تحقق خواهد یافت.

اولویتهای سیستم حمل و نقل باید به کاهش رفت و آمد غیر ضروری، سیاستهای ارتباطات، توسعه راهبردهای حمل و نقلی که بر گزینه های دیگری غیر از خودرو تاکید می ورزند، افزایش گزینه های سوخت و وسایل نقلیه، ارتقاء عملکرد محیطی حمل و نقل موجود و بالاخره نرخ گذاری مناسب و سایر سیاستها و قوانین اختصاص یابد.

حمل و نقل غیر موتوری یکی از اشکال عمده حمل و نقل است؛ بخصوص برای طبقه کم درآمد، آسیب پذیر و محروم جامعه. یک برآورد ساختاری برای مقابله با انزوای اقتصادی این طبقه، ایجاد امکانات حمل و نقل بوسیله وسایل ارزان قیمت و با مصرف کم انرژی برای آنها می باشد.

به منظور دستیابی به حمل و نقل پایدار در مناطق سکونت انسانی، دولتها با همکاری بخش خصوصی و دیگر گروههای علاقه مند باید اقدامات زیر را انجام دهند:

۱) حمایت از راهبرد حمل و نقل یکپارچه ای که تمام گزینه های مدیریتی و فنی را شامل شود و توجه کافی به نیاز کلیه اقشار جامعه؛ مخصوصا کسانی که بخاطر معلولیت، سن، فقر و یا عوامل دیگر در تنگنا قرار دارند؛ بنماید.

۲) هماهنگ نمودن برنامه های حمل و نقل و کاربری زمینها به منظور تشویق الگوهای اسکان وسیع که دسترسی به الزامات اساسی همچون کارگاه، مدرسه، مرکز بهداشت، عبادتگاه، کالاها و خدمات و در نتیجه کاهش نیاز به رفت و آمد را میسر می سازد.

۳) ترغیب استفاده از ترکیب کارآمدی از اشکال حمل و نقل، شامل پیاده روی، دوچرخه سواری و وسایل عمومی و شخصی از طریق نرخ گذاری مناسب، سیاست زیستگاههای وسیع و سیستمهای نظارتی.

۴) ارتقاء و بکارگیری موارد بازدارنده که تمایل به افزایش استفاده از وسایل موتوری شخصی را کاهش می دهد و در پی آن راهبندان های طولانی که اثری جز تخریب محیط زیست، جامعه و اقتصاد را در بر نخواهند داشت؛ از بین می روند. این کار از طریق نرخ گذاری، قوانین رانندگی، ایجاد پارکینگ و روشهای کاهش ترافیک و بوسیله تدارک ویا تشویق گزینه های حمل و نقل موثرتر، بخصوص در مناطق پرازدحام صورت خواهد پذیرفت.

۵) تهیه و یا ارتقاء یک سیستم ارتباطی و حمل و نقل عمومی سازگار با محیط زیست، همیشه در دسترس، مقرون به صرفه و کارآمد بوسیله دادن اولویت به وسایل جمعی با ظرفیت حمل مسافر کافی که برآورنده نیاز اولیه مردم و رفت و آمد شهری باشد.

۶) ارتقاء و تقویت فن آوریهای کم صدا، کارآمد و بدون آلودگی از جمله، موتورهای کم مصرف و سوخت بدون آلودگی و فاقد آثار مخرب بر اتمسفر.

۷) تشویق و ارتقاء دسترسی عمومی به خدمات اطلاع رسانی الکترونیکی

منبع: نوشته شده توسط مرتضی دین پناه