توسعه حمل و نقل پیش نیاز ورود به دهه پیشرفت و عدالت

توسعه حمل و نقل می تواند به عنوان یک پشتوانه برای توسعه و فقرزدایی مدنظر قرار گیرد.
کشوری که از مواد طبیعی مانند انواع کانی ها یا منابع سوختی و هر منبع مادی مورد نیاز دیگری که مورد نیاز جامعه انسانی است، برخوردار می باشد از یک سو و اقتصاد حاکم بر جهان که بر مبنای مبادله و تجارت آزاد در حال شکل گیری و کامل شدن است از سوی دیگر، ایجاب می نماید تا برنامه ریزان، توسعه حمل و نقل را به عنوان یکی از عوامل مهم در جهت ایجاد ساختاری برای رشد و فقرزدایی مد نظر قرار دهند.

زیرا اگرچه در گذشته برخورداری از شبکه حمل و نقل کارآمد یکی از عوامل زمینه ساز توفیق تمدن ها در عرصه تولید و بازرگانی بوده است اما بابیستی اذعان داشت که حمل و نقل نوین در ایجاد تمدن قرن بیستم و شکل گیری قرن حاضر، بیشترین سهم را داشته و خواهد داشت تا جایی که می توان مدعی بود که طرح موضوعاتی از قبیل دهکده جهانی را می توان مدیون پیشرفت حمل و نقل و ارتباطات دانست.

باتوجه به فرمایش مقام معظم رهبری در یکی از سخنرانی هایشان : “باید حلقه سازندگی ها، توفیق ها و پیشرفت ها را به زندگی مردم متصل نمود. ” امروز حمل و نقل بازندگی مردم گره خورده است. هیچ فعالیتی را نمی توان نام برد که از خدمات این بخش بی بهره باشد. درنتیجه هر نوع توسعه دراین بخش موجب خواهد شد تا مردم مستقیماً از آن بهره مند گردند.
از طرف دیگر نام گذاری دهه چهارم انقلاب بنام پیشرفت و عدالت یک مفهوم آشکار دارد که عدالت و پیشرفت بدون یکدیگر فاقد ارزش است. توسعه ای که درآن عدالت نباشد و یا فقر و عقب ماندگی را به دلیل داشتن عدالت نمی پسندیم. زیرا عدالت بدون پیشرفت یعنی توسعه فقر.
دراین راستا معتقد هستم که اگر به بخش حمل و نقل توجه ویژه ای بشود و اصول آن رعایت گردد، حلاوت و شیرینی آن عین عدالت برای مردم قابل لمس خواهد بود و به حق موجب گسترش عدالت در جامعه می شود. زیرا معتقد هستیم که بعد مسافت مانعی برای محرومیت از مواهب و امکانات نیست و تقسیم بندی مناطق، مزیت های نسبی منطقه، تخصص گرایی، حفظ محیط زیست و عواملی از این قبیل اگرچه موجب می شود که امکانات در مقیاس وسیع گسترده و پهن شوند لیکن مزیت حمل و نقل باعث خواهد شد تا امکان دسترسی برای همگان فراهم گردد.
به عنوان نمونه در حمل و نقل درون شهری مزیت حمل و نقل باعث شده تا برای استفاده از امکانات شهری بحث بالای شهر و پایین شهر موضوعیتی نداشته باشد. مزیت حمل و نقل امکان برخورداری همگان از امکانات را به طور یکسال فراهم نموده  و دوری و نزدیکی به اماکن خاص، مانعی برای استفاده از آن اماکن نیست و  این موضوع برای شهرهای بزرگی همچون تهران به خوبی قابل لمس است.
در بحث حمل و نقل برون شهری در مثال ها بیان می شود که مرغ منجمدی که مصرف کننده کویتی امروز مصرف می نماید چند روز قبل در ایرلند از پودر ماهی محصول پرو تغذیه می نموده است بیانگر مزیت حمل و نقل است که تحول و تکامل حمل و نقل ، در سرعت انتقال کالا و سالم رساندن آن به ارمغان آورده است. ضمن اینکه یکی از شاخص هایی که اغلب در مباحث فقر و کاهش آن مطرح است، میزان دستیابی ناچیز به خدمات اجتماعی و فرصت های اقتصادی است. زمانی که دستیابی به بازارها و مراکز کار که افراد را قادر به کسب درآمد می کند، به شدت محدود می شود، مردم دچار فقر و نارضایتی می شوند. علاوه براین در اقتصاد، زیرساخت نامناسب حمل و نقلی منجر به افزایش هزینه حمل و نقل و هزینه تولید خواهد شد. یک مطالعه در هندوستان نشان داد که ۲۰ درصد محصول قارچ تولیدی و ۴۰ درصد سبزیجات و میوه در حد فاصل میان تولید کننده و مصرف کننده نهایی به دلیل شبکه حمل و نقل نامناسب از بین می رود. درنتیجه مردمی که در مناطقی زندگی می کنند که هزینه تولید آنها بالا می باشد، باعث فقرو مهاجرت از منطقه می گردد.
علی ایحال حمل و نقل جاده ای مقوله ای است که کاملاً در کشور خصوصی است و دقیقاً این بخش نمونه بارزی از اصل ۴۴ است. بدین مفهوم که تمامی سرمایه گذاری در این بخش توسط مردم برای مردم صورت گرفته است. بنابراین اینگونه نتیجه می گیریم که دولت بایستی گامهای اصولی برای توسعه حمل و نقل عمومی بردارد. اما یک توصیه  به مردم عزیز اینست که همانگونه که اعتقاد داریم برای اشتغالزایی و حمایت از تولیدات داخلی باید با خرید کالای ایرانی به مبارزه با پدیده قاچاق کالا رفت . برای حضور موفق بخش حمل و نقل عمومی، مردم بایستی ابتدا از وسیله نقلیه شخصی در شرایط خاص استفاده نمایند و ثانیاً از ناوگان عمومی به جای ناوگان شخصی استفاده نمایند تا زمینه جذب سرمایه گذار در این بخش بیش از گذشته فراهم گردد. این اقدام باعث خواهد شد تا کیفیت خدمات حمل و نقل عمومی ارتقاء یابد.