برنامه‌ریزی فضاهای بازی محله‌ای، ضرورت فراموش شده در سیما و منظر شهری

چکیده

بازی و فضاهای بازی یکی از ضرورت‌های برنامه‌ریزی در شهرهای کودک ستیز معاصر است. در شهر سنتی کوچه و بازار، حیاط مرکزی و تقریباّ هر مکانی فضایی امن برای بازی کودکان محسوب می شد، اما در شهرهای امروزی این گونه فضاها امنیت لازم برای بازی کودکان را ندارد. از طرف دیگر شهر مدرن به دلایل وجود ویژگی‌هایی مانند کوچک‌سازی در بخش مسکن و تراکم بالای ساختمان و جمعیت، در دسترس نبودن فضاهای بازی در نزدیکی محل سکونت کودکان و تغییر سبک زندگی و مشارکت بیش از پیش مادران در اجتماع، واجد خصوصیت کودک ستیز شده است. به همین دلیل برنامه‌ریزی فضاهای بازی محله‌ای امری اجتناب ناپذیر شده است. به دلایل دسترسی، اهمیت فضاهای بازی کودکان به ویژه در برنامه‌ریزی فضاهای خرد و محله‌ای بیشتر مورد تاکید است. این گونه فضاها می‌تواند علاوه بر القای حس تعلق در ساکنان محله (و به خصوص کودکان) خوانایی آن را بهبود بخشد و به عنوان نشانه‌ای خاص در مراکز کوی و محله خود نمایی کند و نیز تحولی در زیباسازی منظر محله به همراه فعالیت شورانگیز و پرتحرک کودکان به وجود آورد. جنبش فضاهای بازی نیازمند راهبردها و معیارهایی اندیشمندانه است، برخی از این معیارها عبارتند از تبیین و تدوین سرانه‌های فضاهای بازی و شعاع دسترسی مناسب برای فضاهای بازی کوی و محله. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است و روش گردآوری اطلاعات، مطالعات اسنادی و مشاهده است.

برای مشاهده و دانلود کلیک فرمایید